Τρίτη 27 Μαρτίου 2007

Happy birthday sweet fifty and human rights

---





Στις 14.3.2007 ο Νίκος Δήμου, με αφορμή την πανευρωπαϊκή εβδομάδα κατά του ρατσισμού, που ως σύνθημα είχε "υπάρχει μόνο μία επικίνδυνη μειονότητα: οι ρατσιστές", ανέβασε ένα post με τίτλο "Μειονότητα;". Γράφτηκαν διάφορα, δημιουργήθηκε η συνηθισμένη ένταση, στον διάλογο πήρε μέρος κι ο Π. Δημητράς του Ελληνικού Παρατηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, έγραψε τα δικά του, ενδιαφέροντα, όπως πάντα, και η συζήτηση ακολούθησε την αναμενόμενη, δυστυχώς, πορεία (η οποία κορυφώθηκε στο επόμενο post (18.3.2007) "Θεοδωράκης: Όπισθεν ολοταχώς!").

Στο post αυτό προσπάθησα, με δύο comments, να θέσω την παράμετρο της παράνομης μετανάστευσης στη Δύση, ιδίως μουσουλμανικών πληθυσμών, γεγονός που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί το κυριότερο εμπόδιο κάθε προσπάθειας κατευνασμού των ρατσιστικών τάσεων. Και εγκυμονεί πλέον τεράστιο κίνδυνο για την πολιτισμική συνοχή και τον νομικό πολιτισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αναπτύσσω λίγο καλύτερα τη βασική μου θέση:

Τα τελευταία χρόνια, με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, η περίμετρος όσων χωρών έχουν ενταχθεί στο σύστημα Schengen (και η χώρα μας φυσικά) δέχεται τρομακτικές πιέσεις από πλήθη ανθρώπων τρίτων χωρών που προσπαθούν, με κάθε μέσο, να την διασχίσουν και να βρεθούν στον "παράδεισο". Οι άνθρωποι αυτοί, χονδρικά, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους οικονομικούς μετανάστες (η συντριπτική πλειοψηφία) και τους πρόσφυγες.

Η πίεση αυτή, όσα μέτρα κι αν λαμβάνονται, όλο και μεγαλώνει, με σημεία αιχμής τα πιο ευάλωτα μέρη. Μεταξύ των οποίων πρώτη θέση κατέχει η χώρα μας, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, των εκτεταμένων της συνόρων της και της δυσκολίας φύλαξής τους.

Αποτέλεσμα είναι η Δύση να κατακλύζεται από πάμφτωχους και εξαθλιωμένους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους έχουν έτσι διαπλασθεί από τον θρησκευτικό και κοινωνικό
τους περίγυρο, ώστε το σοκ που αντιμετωπίζουν μόνο και μόνο αντικρύζοντας μια καθημερινή εικόνα από τη ζωή εδώ (άνθρωποι, διαφημίσεις, αγαθά, τηλεόραση κλπ) να είναι τρομακτικό.

Για όσους από αυτούς καταφέρνουν και παραμένουν στη νέα τους χώρα, η συνέχεια είναι όλο και λιγότερο ευοίωνη. Πρώτον γιατί οι δουλειές που τους προσφέρονται είναι οι πλέον κακοπληρωμένες, και τα εμπόδια, γλωσσικά και άλλα, που οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να ξεπεράσουν προκειμένου να ενταχθούν στη νέα τους πατρίδα (αφού οι περισσότεροι δεν πρόκειται πλέον να επιστρέψουν), τεράστια.

Και δεύτερον γιατί το αξιακό και θρησκευτικό σύστημα που πρεσβεύουν τους ωθεί να ζουν στο περιθώριο των δυτικών κοινωνιών.

Η πρώτη γενιά, χωρίς τον απαραίτητο χρόνο για να αφομοιώσει, τουλάχιστον πέρα από ένα βαθμό, τα δεδομένα της νέας κοινωνίας, κι έχοντας ως πρωταρχικό στόχο την επιβίωση, είναι, φυσικά, η πιο άτυχη. Από κει και πέρα, για τις γενιές που ακολουθούν, τα πάντα εξαρτώνται από το αν ανήκουν σε θρήσκευμα και σε κοινωνικό περίγυρο που επιτρέπει ή έστω ανέχεται τους μικτούς γάμους.

Αν ναι, το πρόβλημα περιορίζεται με την πάροδο του χρόνου και τείνει να εξαλειφθεί στη συνέχεια. Αν, αντίθετα, οι μικτοί γάμοι απαγορεύονται, το πρόβλημα είναι τεράστιο. Γιατί τότε ούτε οι επόμενες γενιές ενσωματώνονται, αλλά σχηματίζουν μειοψηφικές νησίδες. Μειοψηφίες που, σε συνδυασμό με την οικονομική τους δυσπραγία, νιώθουν απειλούμενες, γεγονός που τις συσπειρώνει και τις αποξενώνει ακόμη περισσότερο από την κοινωνία, στους κόλπους της οποίας όμως έχουν επιλέξει να ζούνε.

Όσο όμως οι αυτόνομες αυτές νησίδες επεκτείνονται, τόσο ο κοινωνικός ιστός χαλαρώνει. Κι όσο ο ιστός αυτός χαλαρώνει, τόσο δημιουργούνται κι άλλες νησίδες, μεταξύ των οποίων και μερικές από τους πλέον εύπορους πολίτες της συγκεκριμένης χώρας υποδοχής. Οι οποίοι, πλέον, επιθυμώντας, για λόγους εύκολα αντιληπτούς, να ζήσουν μόνο με τους ομοίους τους, τείνουν να συγκεντρωθούν σε ακριβές περιοχές, απρόσιτες στους οικονομικούς μετανάστες και ελεγχόμενες, όσο το δυνατόν περισσότερο, από ιδιωτική αστυνομία και ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης.

Καμία όμως χώρα δεν μπορεί να αντέξει για καιρό, τουλάχιστον με την παραδοσιακή της μορφή, σε τέτοιου είδους πολυδιάσπαση. Κι αυτό γιατί τα σύγχρονα κράτη δεν αποτελούν παζλ διαφορετικών κομματιών που τυχαία ακουμπούν το ένα πάνω στο άλλο, αλλά οργανωμένα συστήματα ανθρώπων που επιθυμούν να ζουν μαζί, να διέπονται από κοινούς κανόνες σεβαστούς από όλους και να μην ανέχονται άλλες εξουσίες εκτός από εκείνες που προέρχονται από τους δημοκρατικά δομημένους θεσμούς τους.

Η σημασία των ανωτέρω για την αύξηση των φαινομένων ρατσισμού είναι προφανής και δεν χρειάζεται περισσότερη εξήγηση. Ρατσισμός που, όσο κι αν, δίκαια, καταδικάζεται, τόσο σε επίπεδο θεσμών όσο και σε ατομικό επίπεδο, δεν παύει να υπάρχει και να γιγαντώνεται.

Πέρα όμως από τον ρατσισμό και την αυτονόητη καταδίκη του, Θα 'θελα, εδώ, να επισημάνω μια πτυχή του φαινομένου αυτού που, φοβάμαι, δεν συζητείται αρκετά στα σχετικά fora. Κι αυτή είναι το τεράστιο διακύβευμα που η κατάσταση αυτή εγκυμονεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον νομικό πολιτισμό της Δύσης, όπως αυτός έχει διαπλασθεί μέσα από αιώνες εξέλιξης, και έχει απεικονισθεί στα βασικά νομοθετικά κείμενα των προηγμένων χωρών και τις συνακόλουθες αξίες. Αξίες που η καθιέρωση και η ισχύς τους είναι τόσο δεδομένη, ώστε να έχουν πλέον ενσωματωθεί στο βασικό DNA των πολιτών και να βιώνονται ως απόλυτα φυσιολογικές καταστάσεις, χωρίς καμία αίσθηση ετερόνομης ρύθμισης και υποχρεωτικής εφαρμογής.

Αξίες όμως οι οποίες, τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με ανταγωνιστικές αξίες και συμπεριφορές, που εισάγονται μαζί με τους μετανάστες και που στη Δύση, ακόμη κι αν κάποτε, στο μακρινό παρελθόν της, ίσχυσαν, δεν μπορούν πλέον να γίνουν ανεκτές.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Και, μερικά, είναι συγκλονιστικά. Πριν από λίγο καιρό, στη Γαλλία ξέσπασε διαμάχη μεταξύ των γυναικολόγων που δέχονται να κάνουν παρθενορραφή σε νεαρές άγαμες μουσουλμάνες, για τον λόγο ότι επίκειται ο γάμος τους και η ανακάλυψη του "φοβερού" μυστικού θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους από την οικογένεια, και εκείνων που αρνούνται, με τη σκέψη ότι, έτσι, βοηθούν στη διαιώνιση της υποταγής της γυναίκας σ' ένα ανήθικο σύστημα αξιών.

Πριν πάρει κανείς θέση, ας σκεφτεί ότι, πλέον, σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν πολλοί διαπιστωμένοι φόνοι νεαρών μουσουλμάνων γυναικών από άρρενα μέλη των οικογενειών τους, πολλές φορές μάλιστα σε συνεργασία με συγγενείς γυναίκες, όπως τη μητέρα του θύματος.

Άπόλυτα συναφές και το θέμα της κλειτοριδεκτομής, πράξη που, σύμφωνα με τη νομοθεσία κάθε σύγχρονου κράτους, αποτελεί τουλάχιστον βαρειά σωματική βλάβη και διώκεται ποινικά.

Γνωστή επίσης είναι και η περίφημη διαμάχη της μαντήλας, που, μέχρι σήμερα, έχει προκαλέσει ένα τουλάχιστον νόμο (Γαλλία) και έχει απασχολήσει τα ανώτατα δικαστήρια δύο τουλάχιστον ευρωπαϊκών κρατών (Γαλλία και Γερμανία).

Να αναφέρω επίσης τις δίκες που γίνονται εναντίον όσων διάφορες ισλαμικές οργανώσεις θεωρούν ότι προσβάλλουν το Κοράνι. Πριν από λίγα χρόνια ο γνωστός γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελλμπέκ οδηγήθηκε στο Δικαστήριο μετά από μήνυση μιας από τις οργανώσεις αυτές, γιατί στα βιβλία του και σε συνεντεύξεις είχε μιλήσει απαξιωτικά για τη θρησκεία αυτή. Ευτυχώς αθωώθηκε.

Ακόμη σοβαρότερη είναι η ιστορία των γελοιογραφιών του Μωάμεθ, η οποία ανέδειξε, κατά τον καλύτερο τρόπο, το ζήτημα της συγκρούσεως της ελευθερίας του λόγου με τις πεποιθήσεις και αντιλήψεις συγκεκριμένης ομάδας πολιτών. Μήνυση έγινε και κατά του Φιλίπ Βαλ, συντάκτη του γνωστού γαλλικού σατυρικού περιοδικού Charlie Hebdo. Αθωωτική απόφαση εκδόθηκε πριν από λίγες μέρες.

Και, βέβαια, να θυμίσω την παλιά υπόθεση με τον αγγλο-ινδό συγγραφέα Σαλμάν Ρουσντί, ο οποίος, για το βιβλίο του "Σατανικοί Στίχοι", αναγκάστηκε να κρύβεται για χρόνια, αφού ο Αγιατολλάχ Χομεϊνί είχε εκδόσει εναντίον του φετφά, με τον οποίο τον καταδίκαζε σε θάνατο.

Και να κλείσω τη θλιβερή αυτή παράθεση γεγονότων με τη δολοφονία στην Ολλανδία, το 2004, του σκηνοθέτη Τεό Βαν Γκογκ, για την ταινία του "Υποταγή", σχετική με τη θέση των γυναικών στο Ισλάμ.

Το πρόβλημα αυτό, το οποίο είναι σαφές ότι όλο και θα εντείνεται, αποτελεί, για την Ευρώπη, ζήτημα πολύ πιο περίπλοκο από το αντίστοιχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρώτον γιατί στην Ευρώπη, από αιώνες, έχουν διαμορφωθεί εθνικά κράτη με
συμπαγείς πληθυσμούς, και δεύτερον γιατί οι ΗΠΑ, λόγω ακριβώς της αρχικής τους συγκρότησης από μετανάστες όλου του κόσμου, έχουν εξοικειωθεί με το φαινόμενο κι έχουν δημιουργήσει θεσμούς και μηχανισμούς, τόσο νομικούς όσο και κοινωνικούς, ενσωμάτωσης των ξένων, που πολύ δύσκολα μπορούν να αντιγραφούν.

Για τους λόγους αυτούς, οι πολιτικές, με τις οποίες η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να αντιμετωπίσει τη διπλή πρόκληση, αφενός να σεβαστεί τις αξίες και πεποιθήσεις όχι μόνο των πολιτών της, αλλά και όσων διαμένουν, νόμιμα ή παράνομα στα εδάφη της, αφετέρου όμως να προασπίσει και τις δικές της θεμελιώδεις αρχές και αξίες, είναι εξαιρετικά δύσκολες τόσο στη σύλληψη, όσο και, ιδίως, στην εφαρμογή τους. Και η αποτελεσματικότητά τους, για την οποία καλούνται να εξεταστούν πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες (γήρανση ευρωπαϊκών πληθυσμών, οικονομική δυνατότητα, δυνατότητα ενσωμάτωσης μεταναστών, ανθρωπιστικές αρχές στη μεταχείριση των λαθρομεταναστών, σεβασμός στις αξίες τους, προάσπιση του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού κλπ) αποτελούν, για μένα, τη δυσκολότερη πρόκληση που η Ευρώπη αντιμετωπίζει.

Χθες η Ευρωπαϊκή Ένωση έκλεισε τα πενήντα της χρόνια. Στη σχετική πανηγυρική διακήρυξη (του Βερολίνου, όπως πλέον ονομάζεται), υπάρχει το ακόλουθο απόσπασμα: " Μαζί θα πολεμήσουμε την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα και την παράνομη μετανάστευση, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα την ελευθερία και τα δικαιώματα του πολίτη στον αγώνα εναντίον των πολεμίων τους. Στο ρατσισμό και την ξενοφοβία δεν πρέπει να ξαναδώσουμε ποτέ την ευκαιρία να ευδοκιμήσουν".

Μακάρι.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

Τσαρλς Μπουκόφσκι, Να περιφέρεσαι στην τρέλα

---

εκτοπισμένος


[αφιερωμένο στη zoi20, που, άλλη μια φορά, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. κι από κοντά, σ' όποιο φίλο νιώθει έντονη την επιθυμία να χαράξει πορεία με κόντρα τον άνεμο]



καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους

εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.

δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.

μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.

η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.

δεν είμαι σαν τους άλλους.

εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.

στην κόλαση
του εαυτού μου.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2007

Πού να βάλουμε τους μπάτσους (pour les postes des flicks)

---






Εδώ και καιρό, στις μοναχικές βόλτες που κάνω στα πολλά κι όμορφα πάρκα της πόλης, πέφτω πάνω σ' ένα σύνθημα των αναρχικών που, πραγματικά, μ' έχει εντυπωσιάσει. Γιατί, ενώ κάτι μου λέει ότι το μήνυμα είναι σωστό, κι ότι κάτι πρέπει, επιτέλους, να γίνει με το θέμα, τόσο δεν πάει άλλο, όταν το ξανασκέφτομαι καταλήγω σε αδιέξοδο.

Έτσι, κι αφού πέρασα και ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο κι άκρη δεν έβγαλα, αποφάσισα ν' ανεβάσω εδώ τη σχετική φωτογραφία, μπας και μαζί κάτι καταφέρουμε, είναι άλλωστε κι οι εποχές τέτοιες, που καθημερινά στον δρόμο μου έχω καταντήσει να συναντώ μόνο μπάτσους.

Όπως λοιπόν βλέπετε, η υψηλή αυτή έννοια που οι καλοί μας συμπολίτες με σήμα το Α θέλησαν να περάσουν στον λαό είναι «έξω οι μπάτσοι από τους δημόσιους χώρους».

Και το βασανιστικό, για μένα, ερώτημα, είναι: Σωστά, να φύγουν απ’ τους δημόσιους χώρους, και ποιος δεν θα το 'θελε, μπάτσοι σε δημόσιο χώρο δεν συναντώνται πλέον σε καμία προηγμένη χώρα, και γιατί η δική μας να μείνει πίσω, αλλά να πάνε πού; Αφού είναι προφανές ότι να τους διακτινίσουμε στο υπερπέραν, πράγμα που θα 'ταν μια ριζική πράγματι λύση - χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι συμφωνούμε - δεν μπορούμε (ακόμη).

Το πρώτο που μου 'ρθε στο μυαλό ήταν οι μπάτσοι να φύγουν απ' τους δημόσιους χώρους και να πάνε στους ιδιωτικούς. Η λύση αυτή, πράγματι, δεν έχει μεγάλο κόστος και χαρακτηρίζεται από πολιτισμό, ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ανώτερη αίσθηση κοινωνικότητας, αρετές τόσο συνηθισμένες στον τόπο μας, κι αυτό από χιλιάδες χρόνια.

Φοβάμαι όμως, όσο το σκέφτομαι, ότι κανένας μας, ακόμη κι οι ίδιοι οι συντάκτες του συνθήματος αυτού, δεν θα ‘θελε να βλέπει μπάτσους μέσα στο σπίτι του, και μάλιστα επί 24ώρου βάσεως. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τα σημερινά διαμερίσματα είναι μικρά και άβολα, αλλά και γιατί, πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ, σου φτάνει που σηκώνεσαι το πρωί και βλέπεις, τέλος πάντων, αυτούς που βλέπεις μπροστά σου, να ‘χεις, επιπλέον, ν' αντικρύζεις, με τη τσίμπλα στο μάτι, και μπάτσο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, στον οποίο βέβαια θα πρέπει, κάθε μέρα, να φτιάχνεις καφέ, τοστ, πορτοκαλάδα, τηγανίτες, τοστ κι αυγά με μπέικον, να του ζεσταίνεις νερό, να 'χεις αγοράσει τα "αστυνομικά νέα", να του 'χεις φρέσκα και καθαρά ρούχα, να 'χεις λαδώσει και καθαρίσει το όπλο του, και γενικά να φροντίζεις, με όλες σου τις δυνάμεις, για τη σωστή και πατροπαράδοτη φιλοξενία του ένστολου αυτού συνανθρώπου σου, πολύ πάει, και πώς είναι δυνατόν να ζητήσουμε απ' τον λαό, που τόσα έχει τραβήξει τα χρόνια αυτά, να κάνει τέτοια θυσία, και μάλιστα με τη σημερινή οικονομική συγκυρία ...

Μια άλλη λύση θα ‘ταν να κλείνονται οι μπάτσοι στα αστυνομικά τμήματα και να μένουν εκεί, πίνοντας φραπέδες, καπουτσίνους και φραπουτσίνους, καπνίζοντας, χαρτοπαίζοντας και βλέποντας τηλεόραση, μέχρι τη λήξη του ωραρίου. Τμήματα στα οποία, με βάση ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ούτε εμείς θα μπαίνουμε μέσα ούτε αυτοί θα βγαίνουν έξω. Και μετά, ήρεμα κι απλά, σε ομάδες μέχρι τρία άτομα και φορώντας οπωσδήποτε πολιτικά, να πηγαίνουν σπίτια τους, αποφεύγοντας κάθε κοινωνική πρόκληση, ειδικά αν τύχει και περάσουν από χώρους, στους οποίους ο κυρίαρχος λαός θα εκφράζει τα δίκαια αιτήματά του, με τους όμορφους, ζεστούς κι εφευρετικούς τρόπους και μεθόδους που αυτός, κάθε φορά, νομίζει.

Το σενάριο αυτό, το οποίο σας διαβεβαιώ, εν πολλοίς εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στην πράξη, παρουσιάζει πάντως, κι αυτό, τα μειονεκτήματά του. Γιατί, αν αναλογιστείτε πόσες χιλιάδες μπάτσοι υπηρετούν και τι μέσο όρο ηλικίας έχουν, κι αν σ' αυτό προσθέσετε και τα λειτουργικά έξοδα των αστυνομικών τμημάτων, θα δείτε ότι η μικρή και πτωχή χώρα μας θα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει, κάθε μήνα, ένα ιλιγγιώδες ποσό χρημάτων σε ανθρώπους που δεν θα παράγουν τίποτε, κι επομένως θα 'ναι βούτυρο στο ψωμί του δυσκοίλιου Αλμούνια και βάρος κι εμπόδιο στην προσπάθεια της χώρας να βγει, επιτέλους, από την κοινοτική επιτήρηση και να προσεγγίσει, αν όχι να ξεπεράσει, το βιοτικό επίπεδο των άλλων χωρών.

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε ότι κι αυτό ήδη γίνεται κι ότι, εδώ και πολλά χρόνια, δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας όλων των κομματικών πεποιθήσεων και παρατάξεων βρίσκονται γερά αγκυροβολημένοι σε διάφορα πόστα, με μοναδικό σκοπό τη διαιώνιση της παραμονής τους εκεί, μέχρι την έλευση της περιπόθητης σύνταξης.

Σωστά, συμφωνώ, το ξέρω και το ζω καθημερινά, γι αυτό και νομίζω ότι το να επαυξήσουμε το πρόβλημα αυτό δεν είναι λύση, και πάντως, είμαι σίγουρος, δεν είναι μέσα στις προθέσεις των αναρχικών που έγραψαν το σύνθημα, για το οποίο συζητάμε κι οι οποίοι, βέβαια, το τελευταίο που θα επιθυμούσαν είναι να δουν τα δημόσια οικονομικά να παρουσιάζουν πρόβλημα εξαιτίας της ιδέας τους αυτής.

Για τους ίδιους λόγους αποκλείω και την περίπτωση οι μπάτσοι να αποσπαστούν σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Γιατί κι αυτές είναι τόσο γεμάτες, που, μόνο και μόνο αν υπολογίσουμε πόσα νέα γραφεία, καρέκλες, τηλέφωνα, γραφική ύλη, φραπεδιέρες, ξαπλώστρες, τασάκια, φοριαμοί, υπολογιστές, ντουλάπες, χαρτί τουαλέτας, σαπούνι και λοιπά αναλώσιμα θα χρειαστούν, πάλι το κόστος εξακοντίζεται στα ύψη.

Και, βέβαια, ούτε να συζητήσω δεν θέλω την περίπτωση πρόωρης συνταξιοδότησης τόσων χιλιάδων ανθρώπων, γεγονός που, μεταξύ άλλων, θα βυθίσει τους πλέον ευαίσθητους απ' αυτούς σε κατάθλιψη, γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλο το να κάθεσαι και να μη κάνεις τίποτε εργαζόμενος, πράγμα που σε γεμίζει με αίσθηση πληρότητας, αρμονίας με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο κι ευδαιμονίας, κι άλλο το να κάθεσαι και να μη κάνεις τίποτε, νέος άνθρωπος και στην ακμή της παραγωγικής σου ηλικίας, όντας συνταξιούχος.

Σταματώ εδώ, άκρη δεν βρίσκω. Το σύνθημα, παρ' όλ' αυτά, μου αρέσει, μιλάει μέσα μου, κλείνει το μάτι στην ψυχούλα μου, κι επομένως κάποτε, πού θα πάει, ίσως καταφέρω να το αποκρυπτογραφήσω. Ελπίζω μόνον αυτό να γίνει σύντομα, το Σύνταγμα είναι υπό αναθεώρηση και, όποια λύση κι αν διαλέξουμε, ευκαιρία είναι να τη χώσουμε μέσα στο τόσο ευρύχωρο, ευγενικό και βολικό αυτό κείμενο, κι άλλωστε δεν νομίζω να πιστεύει κανείς σας ότι, τόσες και τόσες άλλες διατάξεις που κατά καιρούς οι κυβερνήσεις μας έχουν βάλει εκεί μέσα, και, το χειρότερο, σκοπεύουν ακόμη να βάλουν, είναι πιο χρήσιμες.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007

υγιεινή διατροφή

---





Μπήκε μπροστά μου στην πλατεία Συντάγματος και μου 'κλεισε το δρόμο

έχετε ένα λεπτό; ρώτησε

όχι, απάντησα, με συγχωρείτε, βιάζομαι

έχετε ακούσει για το becel proactiv

ρώτησε χαμογελώντας
(προφανώς η δουλειά μου δεν την ενδιέφερε και τόσο)

πέστε μου, αναστέναξα
(είχα χάσει και το 'ξερα)

μου εξήγησε τα πάντα για τη χοληστερίνη, μου 'δωσε φυλλάδια
και δυο μικρά θαυματουργά γιαούρτια, ένα μπλε κι ένα πράσινο
και μ' άφησε να φύγω

δεν μου πήρε πολλή ώρα να σκεφτώ πως είχε δίκαιο

λίγα ραντεβού είναι τόσο σημαντικά
που να μη μπορούν να περιμένουν πέντε λεπτά
αν είναι να καθαρίσει κανείς τις αρτηρίες του
και να ζήσει πολλά πολλά χρόνια

ειδικά όταν η σωτηρία σού προσφέρεται ένα ηλιόλουστο μεσημέρι
(ενώ είσαι βυθισμένος στις σκέψεις σου και τις ασήμαντες ασχολίες σου)
από δυο γαλάζια μάτια, ένα λυγερό κορμάκι κι ένα αστραφτερό χαμόγελο.