Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Περί πυραμίδων και προσωπικών αποκαλύψεων (κάλλιο έξι παρά πέντε)

---





Ο φίλος philos στο post "Blog pyramid!" είναι που ξεκίνησε, τουλάχιστον όσο με αφορά, τον εφιάλτη αυτό. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, out of the blue, έτυχε κι ο διάολος να μην έχει δουλειά, μάλλον συνεργάστηκαν και το κόλπο με τις πυραμίδες στήθηκε στο πι και φι. Κι έτσι, αφού ο philos μας "αποκάλυψε" πέντε πράγματα που (υποτίθεται πως) τον εκφράζουν, πρότεινε πέντε bloggers και τους παρέδωσε τη σκυτάλη.

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το σχετικό post, είχα μια αγωνία μήπως και με προτείνει. Γιατί, πώς ν' αρνηθείς χάρη στον ευγενικό αυτόν άνθρωπο, τον διαβάζω όποτε μπορώ και σας διαβεβαιώνω πως γράφει τόσο γλυκά που, κι αίμα να μου ζητούσε, θα του 'δινα όσα λίτρα θέλει (μια κουβέντα είπαμε philos, εντάξει;). Ευτυχώς δεν το 'κανε. Κι όταν βεβαιώθηκα πως είχε την ευγενική καλοσύνη να μη με συμπεριλάβει στα πέντε θύματά του, πήγα ανακουφισμένος για ύπνο.

Δυστυχώς όμως, όταν η μοίρα έχει αποφασίσει να μας ταλαιπωρήσει, το ραντεβού δεν το γλυτώνουμε, ό,τι κι αν κάνουμε. Κι έτσι η eleni63 πήρε τη σκυτάλη, στο post "4-5 πράγματα που ξέρω γι αυτήν". Που άκαρδη, ως γυναίκα, και μάλιστα δικηγόρος (συδυασμός που σκοτώνει, όπως πολλοί από σας ξέρετε), με κάρφωσε στον σταυρό των πέντε θυμάτων της.

Στην αρχή δίσταζα να ανταποκριθώ. Μετά όμως από σκέψη (και μιας που χθες άρχισε κι η Σαρακοστή και μας μένουν τριανταεννιά μέρες για να εξαγνιστούμε), αποφάσισα να σας γράψω πέντε λόγια για μένα, γνωρίζοντας, όπως άλλωστε κι εσείς, ότι une fois n'est pas coutume.

1. Μένω μόνος μου. Από επιλογή. Κι αφού για χρόνια έχω ζήσει και διαφορετικά.

Δεν μετανιώνω όμως. Ούτε για τις παλιές συμβιώσεις, ούτε για την τωρινή μου κατάσταση. Πρώτον γιατί πιστεύω πως δεν έχει κανένα νόημα να μετανιώνουμε εκ των υστέρων, αφού κάνουμε κάτι. Αν μπορούσαμε να μετανιώναμε πριν, ίσως να 'χε κάποιο νόημα, πολλά θα μπορούσαμε να 'χαμε γλυτώσει, και μεις κι οι άλλοι. Όχι όμως μετά, δημιουργεί άσκοπη στενοχώρια κι είναι και αντιπαραγωγικό, αφού ό,τι ήταν να γίνει έχει ήδη γίνει.

Και δεύτερον, γιατί η κοινή ζωή είναι σαν το στρατιωτικό. Πρέπει κανείς να το 'χει κάνει στη ζωή του, κι όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Αλλιώς, κάτι θα του λείπει, κι η έλλειψη αυτή ίσως τον βασανίζει για πάντα.

2. Αγαπώ τις πολλαπλές ζωές. Γι αυτό και μου αρέσουν τόσο τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα, οι ιστορίες, καθώς κι όσοι ξέρουν πώς να διηγούνται. Έστω και την πιο ήρεμη μέρα τους. Πέστε μου πώς περάσατε ένα πρωινό στο γραφείο, κι εγώ κάτι θα πάρω, και μ' αυτό θα κάνω ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι, εσείς απλά δώστε μου την πρώτη ύλη και μετά είστε ελεύθεροι.

Περιττό βέβαια να σας πω πως, με τέτοιες απόψεις, δεν γίνεται παρά να θαυμάζω τον Πεσσόα. Με τους εβδομήντα τόσους "ετερώνυμους" που πρόφτασε κι έπλασε στο μικρό διάστημα που καταδέχτηκε να ζήσει στον φιλόξενο αυτό πλανήτη και σ' εκείνη την περίεργη και μελαγχολική χώρα που λέγεται Πορτογαλία.

3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με χιούμορ. Όπως τουλάχιστον εγώ το εννοώ. Απόλυτα, δηλαδή, συνυφασμένο με ευαισθησία, γλυκό κυνισμό, διαρκή αμφισβήτηση και ανασκευή, πρώτ' απ' όλα, του ίδιου τους του εαυτού. Άνθρωποι που δεν νιώθουν ανασφαλείς, όχι γιατί δεν ξέρουν τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους, αλλά γιατί έχουν τη σοφία να γνωρίζουν πως αυτό είναι το υλικό από το οποίο όλοι είμαστε πλασμένοι. Που δεν ξεχνούν πως, δυστυχώς, όλα σε λίγο τελειώνουν, κι ίσως όχι τόσο όμορφα. Κι αυτό, αντί να τους κάνει επιθετικούς κι ανθρωποφάγους, τους βοηθά, αντίθετα, να είναι επιεικείς με τον άλλο, ακόμη κι όταν αυτός, βυθισμένος στην ηλίθια έπαρση της ανίκητης βλακείας του, φαντασιώνει πως είναι αθάνατος και προβάλλει τις ασημαντότητες της καθημερινότητάς του ως επικά κατορθώματα. Άνθρωποι που πιστεύουν, τέλος, πως η ύστατη στιγμή είναι καλύτερα να έρθει μέσα σε γέλιο παρά σε κλάμα.

4. Θα 'θελα να ζούσα, κάποτε, μια σχέση όπως περίπου τη φαντάζομαι, έστω κι αν είναι να κρατήσει ελάχιστα. Έξω από τον τόπο και τον χρόνο, σε μια κάψουλα άχρονης φαντασίωσης. Χωρίς ζήλιες, δεσμεύσεις, εγωισμούς, απαιτήσεις, φουσκωμένα εγώ, πληγές του παρελθόντος, κριτική, προσδοκίες και ματαιωμένα όνειρα, και, ιδίως, χωρίς αίσθηση ιδιοκτησίας πάνω στον άλλο. Σχέση που να ζει στο παρόν και που να μη χρειάζεσαι ούτε το όνομα του άλλου να ξέρεις. Απλά και μόνο να τον χαίρεσαι όσο τον έχεις, κι όσο λείπει να γλυκαίνεσαι με τη σκέψη του και την προσμονή του, χωρίς να βασανίζεσαι και να υποφέρεις. Και, την ώρα που σου χαρίζει να τη δέχεσαι ως δώρο, κι ως τέτοιο να την ανταποδίδεις.

[όποια ενδιαφέρεται ας στείλει βιογραφικό, θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας, το οικονομικό δευτερεύον, δεκτές και από επαρχία, εχεμύθεια εξασφαλισμένη].

5. Αντιπαθώ να μιλάω για τον εαυτό μου, να περιγράφω τα βάσανά μου, τις επιδιώξεις μου, τη ζωή μου, τις άπειρες αποτυχίες μου, τις αλλεπάλληλες νέες αρχές που μόνιμα καταλήγουν σε φιάσκο (ήδη οι "αποφάσεις" μου του 2007 πήραν κι άλλη μια - τελευταία - αναβολή για τη νέα χρονιά) και τις καθημερινές μου ασχολίες. Τουλάχιστον άμεσα. Προτιμώ, κι όσο συνεχίζω εδώ την παρουσία μου, να φωτογραφίζομαι μέσα από τα κείμενα που επιλέγω, τα σχόλια που κάνω και τις απόψεις που εκφράζω. Γι αυτό και σταματώ τις προσωπικές εκμυστηρεύσεις, ελπίζοντας, αληθινά, να έχω περάσει το τεστ που μου φορτώθηκε χωρίς να έχω αποκαλύψει τίποτε ουσιαστικό.

[δέχομαι όμως κάθε είδους ερωτήσεις, ακόμη και τις πιο αδιάκριτες. Μιας που πιστεύω πως δεν υπάρχουν αδιάκριτες ερωτήσεις, μόνον αδιάκριτες απαντήσεις- κι επομένως μην περιμένετε πολλά].

6. (bonus track, philos αυτό δεν το είχες σκεφτεί). Tέλος, καθώς δεν είναι σωστό να απαιτώ από άλλους πράγματα που με δυσκολία δέχομαι ο ίδιος να κάνω, δεν θα συστήσω άλλους bloggers για να συνεχίσουν το παιχνίδι των αποκαλύψεων. Κι αν αυτό αποτελέσει το τέλος της πυραμίδας (αν και, απ' ότι βλέπω γύρω, το κακό διαδίδεται σαν την πανούκλα τον μεσαίωνα), δεν πειράζει και τόσο. Αφήστε που, καμιά φορά, αν δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι, είναι παρηγοριά να μπορούμε να το τελειώσουμε. Αν πάντως κάποιος φίλος, διαβάζοντας το post αυτό, προσφερθεί, οικειοθελώς, να συνεχίσει, θα χαρώ να τον παρακολουθήσω, είναι σαν να τον έχω συστήσει.

39 σχόλια:

philos είπε...

Ο philos όλα εν σοφία εποίησε!!!
Κάνοντας tag την eleni ήξερα την πορεία που θα πάρει ετούτο το παιχνίδι. Και ότι θα έφτανε αργά αλλά με μαθηματική σιγουριά στον πραγματικό στόχο μου!!!

Ναι, δεν κρύβομαι άλλο. Ο Antvol ήταν ο πραγματικός στόχος, αυτού του παιχνιδιού....
Και μάλιστα χαίρομαι που έδωσες την ευκαιρία σε όλους σου τους αναγνώστες να απολαύσουν ένα απολαυστικότατο για ν-οστή φορά κείμενο, με την μοναδική, προσωπική σου πάντα φροντίδα και σφραγίδα.

Ειδικά την τρίτη παράγραφο για το χιούμορ θα την σώσω κάπου για να την έχω να την συμβουλεύομαι στις δύσκολες στιγμές, ... όταν αυτές θα έρθουνε. Και όχι μόνο. Θεωρώ ότι πάρα πολλοί θα έπρεπε να διαβάσουν αυτές τις γραμμές.

Τι άλλο να πω, ότι είμαι ακόμα με ένα γεμάτο χαμόγελο που μου προκάλεσε η ανάγνωση του κειμένου σου.
Όταν ηρεμήσω θα σκεφτώ και εγώ καμια "διακριτική" ερώτηση να σου κάνω... Προς το παρόν σκέφτομαι για καμιά φίλη μου με τα ίδια γούστα!

p.s. Και για το αιμα μην αγχώνεσαι,....
είμαι εθελοντής αιμοδότης!

proinos είπε...

Να ευχαριστήσω με τη σειρά μου τον philos για την ύπουλη ιδέα και την eleni63 για το τελειωτικό χτύπημα.

Θεωρώ -και τώρα πλέον θωρώ κιόλας- ότι είστε απο τους πλέον κατάλληλους δια να ομιλούν περί τον εαυτό τους εις την blogoσφαιραν.
Ξέχωρα από την αξία του ως κειμένου, μπλέκει ακόμα περισσότερο την εικόνα του antvol (πιθανώς και πρόθεσή σας).

Για το λόγο αυτό, φαντάζομαι, δέχεσθε και αδιάκριτες ερωτήσεις!
Επιχειρείται ούτως πλήρης συσκότισις...

Το blogging θα ήτο πτωχότερον χωρίς εσάς.

Eleni63 είπε...

Αntvol, ήρθα από μακρύ ταξείδι γεμάτη κέφι και βρήκα τούτο το καλό δώρο. Σε ευχαριστώ καθώς και όλοι οι μπλογκίζοντες για ένα απολαυστικό κείμενο. Επίσης βάζω υποψηφιότητα για κουμπάρα στο γάμο που επίκειται με ότι καλύτερο έχει να σου προσφέρει η ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα που θα αναγνώσει τα ποιήματά σου και θα γονατίσει!
Τώρα αν είναι να μην με προτιμήσετε δε βαρυέσαι. Και ο φίλος καλός είναι και άλλοι πολλοί. Εμένα θα με έχεις πάντως άνευ ετέρου αναγνώστρια.

gitsaki είπε...

Σιγά μη μένεις μονος σου!Και γιατί δε λες γι αυτές που έχεις βασανίσει στο υπόγειο;
Μπρρρρ!

Ανώνυμος είπε...

Απολαυστικό το κείμενο σου. Κάπως έτσι σε είχα φανταστεί. Τέτοια σχέση δεν ξέρω αν υπα΄ρχει αλλά σου εύχομαι να βρεις ένα σούπερ έρωτα!

Sarah είπε...

Καπως επιπολαια χρησιμοποίησες τη λεξη "αποκαλυψη" Αντβολ.
Αποκαλυψη σημαινει ονομα, τηλεφωνο, διευθυνση. Κι αν θες και φωτογραφία.

Εγω δηλαδη πως τολμησα και εβαλα τα καλα μου και φωτογραφηθηκα;

dodo είπε...

Αναζητώ κατάλληλες ερωτήσεις- γιά να μη σταματήσεις να μάς προσφέρεις τέτοια συναρπαστικά γραπτά...

neutrino είπε...

πως γίνεται να μαθαίνεις (πραγματικά και ουσιαστικά) περισσότερα πράγματα για κάποιον και παρόλα αυτά το πέπλο του μυστηρίου να τον τυλίγει ακόμα πιο σφιχτά;!!

έτσι ωραία όπως μας τα είπες, αντί η μπλογκική μορφή σου να γίνει πιο πεζή, έγινε ακόμα πιο μυθιστορηματική..
όχι οτι ελπίζαμε σε κάτι διαφορετικό (ούτε βέβαια το θέλαμε κιόλας!!)

antvol είπε...

@ all of you

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί ο στόχος επετεύχθη, να σχηματίσετε δηλαδή μια καλή εικόνα για το άτομό μου, βασιζόμενοι στις άκρως παραπλανητικές "πληροφορίες" που σας έδωσα για μένα (ξέρω βέβαια πως, στο βάθος, διατηρείτε έντονες επιφυλάξεις, ως καλοί όμως παίκτες συμμετέχετε τηρώντας τους κανόνες).

Τι να σας πω, μετά τα τόσο κολακευτικά σας σχόλια σκέφτομαι να γράφω κάθε τόσο μερικά πράγματα για μένα, να δούμε πού θα οδηγήσει ...

antvol είπε...

@ philos

Ειλικρινά εκπλήσσομαι, να με περιλάβεις στις πυραμίδες σου μέσω της Ελένης ... τέτοια στρατηγική ούτε ο Κλαούζεβιτς δεν θα τη φανταζόταν ...
---

@ proinos

Δεν νομίζω ότι το blogging χωρίς εμένα θα ήταν φτωχότερο, ανησυχώ όμως μήπως εγώ, εξαιτίας του blogging, γίνω φτωχότερος (τόσο χρόνο που μου τρώει).

Κατά τα άλλα, το έχουμε πει κι άλλες φορές, εδώ γλώσσα διαδικασίας είναι ο ενικός.
---

@ eleni63

Ποιήματα; Λες ν' αρχίσω να γράφω; Ενδιαφέρουσα πρόταση, θα 'ναι όμως σαν πεζά, δεν μπορώ τις ομοιοκαταληξίες.
---

@ gitsaki

Τώρα, αυτό που κάνεις δεν είναι τίμιο. Αυτά που ξέρεις για μένα από την προσωπική μας επαφή παρακαλείσαι να τα κρατάς για σένα. Ειδικά για το τι γίνεται στα υπόγειά μου.
---

@ zoi20

Και γω δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια σχέση (αν και όλα είναι πιθανά), αλλά δεν βλάπτει να την φαντάζομαι ...
---

@ πανάσχημη

Εσύ τολμάς γιατί είσαι θαρραλέα γυναίκα. Εγώ, αν βάλω εδώ φωτογραφία, πάει, το ρήμαξα το μαγαζί ... (εκτός κι αν θέλεις να βάλουμε μια που θα 'μαστε μαζί).
---

@ dodos

Κάθε ερώτηση δεκτή. Για την απάντηση όμως ίσως υπάρχει κάποια δυσκολία.
---

@ neutrino

Αντε, γράψε μας και για σένα μερικά πράγματα, με τόσο κινηματογράφο που έχεις δει και με τον τρόπο που εκφράζεσαι το κείμενο, δεν αμφιβάλλω, θα 'ναι συναρπαστικό.

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα.
Αγαπητέ φίλε, σας διαβάζω εδω και καιρό τόσο στο blog όσο και στα comment του doncat.
Πρέπει να ομολογήσω ότι από όλη την πυραμίδα, η δική σας εκ βαθέων (αληθινή;) εξομολόγηση μου φάνηκε εξαιρετικά μυθιστορηματική.
Και λίγο παλιομοδίτικη.
Με την καλή έννοια.
Αν υπάρχει αυτή!
Εννοώ ότι έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσατε να είστε ένας δανδής στο Παρίσι των αρχών του αιώνα.
Εκεί άλλωστε κρύφτηκαν και οι έρωτες που αναζητάτε.
Οσο για τα υπόγεια σας....
Ολοι κρύβουμε τους σκελετούς μας κάπου!

antvol είπε...

@ maro K

Καλωσήρθες, νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που έχω τη χαρά να διαβάζω σχόλιό σου εδώ.

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι κάθε λέξη που έγραψα στο (δύσκολο για μένα) θέμα των προσωπικών αποκαλύψεων είναι απολύτως αληθινή, όσο αληθινές μπορούν, τουλάχιστον, να είναι οι "αλήθειες" που, κάθε φορά, πιστεύουμε για τον εαυτό μας.

Όσο για το αγαπημένο μου Παρίσι, θα προτιμούσα να ήμουν εκεί την εποχή του μεσοπολέμου. Και, όπως και συ γράφεις στο δικό σου blog, να μην χρειαζόταν να (πολυ)δουλεύω ...

Δε βαριέσαι όμως, μιας που ο προσωπικός μου μετεωρίτης μ' έριξε στην Αθήνα του σήμερα, θα το πιω το ποτήρι αυτό, κι αν είναι και με αξιοπρέπεια - όπως εγώ την εννοώ - ακόμη καλύτερα.

Όσο για τους σκελετούς, ναι, κρύβω πολλούς. Κι αυτό δεν θα μ' ενοχλούσε τόσο, αν κι αυτοί κάθονταν ήσυχοι και δεν ζωντάνευαν κάθε τόσο. Γιατί, καιρό τώρα έχω την αίσθηση ότι στο ασυγύριστο υπόγειο του παρελθόντος μου, που, χρόνια τώρα, πετάω πεθαμένες καταστάσεις κι ιστορίες χωρίς να νοιαστώ να τις ταξινομήσω και να τις τοποθετήσω στις σωστές τους θέσεις, υπάρχει ζωή, που, φυσικό είναι, προσπαθεί ν' αποδράσει και να πάρει τη χαμένη της θέση στον πάνω κόσμο.

Σε τέτοιο μάλιστα σημείο που, στιγμές στιγμές, δεν είμαι καθόλου σίγουρος τι αποτελεί υπόγειο και τι κανονικό σπίτι.

Κι αυτή η αίσθηση, όπως, είμαι σίγουρος, καταλαβαίνεις, είναι φορές που δημιουργεί κάποιες παρενέργειες, ας μην επεκταθούμε όμως εδώ.

Σε παρακαλώ κι εσένα θερμά, στον ενικό.

Μαρω_Κ είπε...

Αγαπητέ φίλε,
Τον πληθυντικό τον χρησιμοποίησα, γιατί μας έτσι έμαθαν στο σχολείο και γιατί καμιά φορά ακούγεται πολύ comme il faut.
Καμία σκωπτική διάθεση δεν είχα.
Οσο για τις προηγούμενες ζωές που τις πετάμε τόσο γρήγορα στην λήθη, κι αυτές μας στοιχειώνουν σε ανύποπτες στιγμές, δεν ξέρω τι μπορεί κανείς μας να κάνει.
Εγώ πάντως κάθε φορά που κάτι από το παρελθόν με παίρνει από τα μούτρα το αναζητώ στο παρόν μου.
Μήπως μπορέσω και κλείσω κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς.
Μήπως προλάβω και πω πράγματα που δεν είπα τότε.
Οχι ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, αλλά ποιος ξέρει καμιά φορά.
Είμαι κι εγω λίγο παλιομοδίτισσα και πιστεύω ότι μπορεί και να υπάρξει ένας έρωτας όπως τον ονειρεύτηκα.
Προς το παρόν πορευόμαστε με τα υπάρχοντα.
Τις μοναξιές, τους σκελετούς, τους αγαπημένους φίλους, και τους εραστές μας.

antvol είπε...

@ maro K

Μεταξύ μας, ο πληθυντικός, ώρες ώρες, μου αρέσει πολύ.

Φταίει, ίσως, η γαλλική λογοτεχνία που κάποτε διάβαζα σε μεγάλες δόσεις. Το να απευθύνεται, πχ, ο σύζυγος στη σύζυγο με την προσφώνηση Madame το θεωρούσα πάντα πολύ ερωτικό.

Κατά τα άλλα, συμφωνούμε και χαίρομαι που καταλαβαίνεις το χάλι που επικρατεί στο υπόγειό μου.

Μαρω_Κ είπε...

Υπάρχει μια πρόσφατη (νομίζω περσινή) γαλλική ταινία , "Gabrielle" , με την Ιζαμπέλ Υπέρ, οπου το ζευγάρι τρώει τις σάρκες του διατητώντας ένα άψογο πληθυντικό. Δες την!

Μπορεί τα γαλλικά να αποτέλεσαν πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου, αλλά πρέπει να ομολογήσω (μια που πετάμε τις μάσκες) ότι οτιδήποτε γαλλικό το αντιμετωπίζω με σκεπτισκισμό!

Από γαλλικές ταινίες μέχρι μυθιστορήματα και κρασιά.
Εξαιρείται ο λατρέμένος μου Ιzzo!

Τα σέβη μου Monsieur!

Ανώνυμος είπε...

Antvol

Gia mia akomh fora exairetikos...
Pantws ean kapoios exei diavasei prohgoumena sxolia sou h post sou, gnwrizei isws ola apo ta 5 (6) pragmata gia sena, parolo pou eimaste polloi metaxy mas akoma "agnwstoi"...
Auto einai exairetika endiaferon, poso mallon otan analogizomai thn poiothta twn anthrwpwn (apo ta grafomena tous) me tous opoious eniote syndialegomai pou me kanei na aisthanomai toso tyxeros...

Ανώνυμος είπε...

@antvol:

Οκ,λοιπόν,δε θα αποκαλύψω τίποτα για τα μερόνυχτα που με κρατούσες χωρίς φαγητό και νερό(για να γίνω συλφίς)στο υπόγειο,κραδαίνοντας μπροστά μου το μαστίγιο,όταν σε ικέτευα για ένα ακόμη Kinder Bueno...

3 parties a day είπε...

Άντβολ μου, το πέρασες το τεστ...

antvol είπε...

@ maro K

Το έργο που λες δεν το 'χω δει ακόμη, είναι στα υπ' όψιν.

Ναι, ο Ιζό, μια χαρά άνθρωπος, τι κρίμα που πέθανε μόλις 55 ετών ...
---

@ identitycafe

Γιατρέ, πάλι υπερβάλλεις ... (δεν με πειράζει πάντως).
---

@ gitsaki

Χρυσή σφαίρα για το όσκαρ εχεμύθειας.
---

@ 3 parties a day

Ποιο τεστ; Αλκοτέστ; Από χθες το βράδυ;

3 parties a day είπε...

"Γι αυτό και σταματώ τις προσωπικές εκμυστηρεύσεις, ελπίζοντας, αληθινά, να έχω περάσει το τεστ που μου φορτώθηκε χωρίς να έχω αποκαλύψει τίποτε ουσιαστικό"

akis είπε...

Σου προτεινω ανενδοιστα να αρχισεις το συντομοτερο την συγγραφη του πρωτου σου διηγηματος.
Μην μου πεις οτι δεν το εχεις ποτε σκεφτει?
Θα τα λεμε...

xenia είπε...

Καλησπέρα antvol,
όμορφα τα λες... ακόμη πιο όμορφα στο νούμερο τέσσερα... Γιατί κάτι μου λέει, ωστόσο, πως αυτό που περιγράφεις αφενός δεν υπάρχει; και αφετέρου, ακόμη κι αν αυτόν που περιγράφεις/~ουμε τον βρούμε, είμαστε τόσο ανάποδοι εμείς οι άνθρωποι ώρες - ώρες, που θα αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι; Λες και -με κάποιον τρόπο, και για κάποιον ανεξήγητο λόγο- επιθυμούμε λίγη ταλαιπωρία παραπάνω, να μην αφήσουμε το καλό να μας συμβεί, να το ζήσουμε λιγάκι όπως τ' ονειρευτήκαμε... Πώς λέει κι η παροιμία; -Κάποιου του χάριζαν γάϊδαρο και αυτός τον κοίταζε στα δόντια (;)(κάπως έτσι, τέλος πάντων).

:)

Καλό βράδυ,
Ξένια.

Desposini Savio είπε...

""Θα 'θελα να ζούσα, κάποτε, μια σχέση όπως περίπου τη φαντάζομαι...... Έξω από τον τόπο και τον χρόνο, σε μια κάψουλα άχρονης φαντασίωσης......Και, την ώρα που σου χαρίζει να τη δέχεσαι ως δώρο, κι ως τέτοιο να την ανταποδίδεις""
Antvol είναι ΑΥΤΟ ακριβώς.
Καλησπέρα!

antvol είπε...

@ akis

Καλωσήλθες στο blog.

Να γράψω διήγημα; Εννοείς σε έντυπη μορφή; Μα, δεν φτάνουν τόσοι και τόσοι συγγραφείς; Γιατί να προσθέτουμε κι άλλους; Ποιος θα διαβάσει όλ' αυτά τα βιβλία;

Σοβαρά τώρα, δεν νιώθω ότι έχω κανένα σχετικό ταλέντο. Γιατί, άλλο η κουβεντούλα που κάνουμε εδώ κι άλλο ένα ολοκληρωμένο έργο. Το οποίο, μάλιστα, άπαξ και εκδοθεί, δεν μπορείς να ακυρώσεις μ' ένα πάτημα κουμπιού ...
---

@ xenia

Καλωσήλθες κι εσύ Ξένια.

Ίσως αυτό που περιγράφω να μην υπάρχει. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να το ονειρεύομαι. Και μάλιστα με δύναμη.

Κι έπειτα, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πού τελειώνουν τα όνειρα και πού αρχίζει η πραγματικότητα;
---

@ desposini savio

Πρώτη φορά συμβαίνει, τρεις καινούργιες αφίξεις, πολύ χαίρομαι.

Σ' ευχαριστώ.

xenia είπε...

@ antvol

Για το πρώτο σκέλος, εννοείται! Συμφωνώ, γι' αυτό και το ονειρεύεσαι: επειδή -κατά πάσα πιθανότητα- δεν μπορεί να υπάρξει (ή τουλάχιστον δεν υπάρχει στην ζωή σου).

Όσο για το δεύτερο, νομίζω ότι η πραγματικότητα του καθένα λέει με σιγουριά πού τελειώνουν τα όνειρά του. Δεν ξέρω, αλλά πόσο θ' αντέξω να ονειρεύομαι και να κηνυγάω κάτι που δεν υπάρχει; Σύντομα -κάποια στιγμή, έστω- θα παραιτηθώ απ' το όνειρο και τότε μάλλον θα συμβιβαστώ και θα ξεχάσω να ονειρεύομαι. Νομίζω, δηλαδή...

Καλό σ/κ,
Ξ.

antvol είπε...

@ xenia

Γιατί δεν αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο να ζεις, με όσο το δυνατόν λιγότερους συμβιβασμούς, στην πραγματικότητα, κυνηγώντας, παράλληλα, τις ουτοπίες σου;

Γιατί θα πρέπει να ισχύει το όλα ή τίποτα;

Gnik nus είπε...

Κ.antvol
Νομίζω κατάλαβα πως ν’ ανέβω μια blogoπυραμίδα..(φοβάμαι κι εγώ πολύ τα ύψη)
παρακάμπτω τον ενικό γιατί με το κείμενό σας μόλις με επανεντάξατε στο χώρο του blogging..

Θα ήθελα κι εγώ να πω ότι ονειρεύομαι σαν κι εσάς αλλά δυστυχώς είναι στιγμές μόνο που βρίσκω τα όνειρά μου..και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ το να τα χάνεις.


Πριν λίγο άκουσα ένα στίχο που νομίζω λίγο…ακούγεται και για λίγους σημαίνει κάτι, σήμερα(ξέρω είμαι λίγο απαισιόδοξος-)

and in the end…the love you take, is equal to the love…you make

νομίζω μόλις ξαναβρήκε το φως του..μονοκονδυλιά!(αν και συνήθως θέλει 2)


Υ.Γ Συμφωνώ ότι οι παράγραφοι 3,4 είναι πολύ σπάνιες. Η 5 δε μου αρέσει τόσο γιατί μου θυμίζει ένα γνωστό μου.

(δεν άφησα κ τπτ)

sadosadist είπε...

Aπολαυστικός!

Μόνο εγώ τελικά το γύρισα όχι σε 5 πράγματα, αλλά σε 5... Ινσταμπουλίτες στο πηλαλητήριο για την Παιδεία, και η Αφρο που με πρότεινε, κόντεψε να με καρυδώσει!

Μα τι αποκαλύψεις είναι αν δεν πεις αυτά που θες, έτσι δεν είναι;
:-)

Stavros Katsaris είπε...

Καλησπέρα!
Πολύ όμορφη περιγραφή!
Μάλλον πρέπει να γνωριστούμε!
Τρελαίνομαι να περιγράφω εικόνες από την καθημερινότητα μου!
Την πρώτη φορά που πήγα σουπερ μαρκετ ως οικογενειάρχης το έκαν ολόκληρο ζήτημα περιέγραφα με κάθε λεπτομέρεια που βρίσκετε το Αζαξ, τι έκανε μια πελάτισα τι μου είπε η ταμίας κλπ. κλπ.!
Είμαι από τους ανθρώπους που ακόμα και όταν πάνε για καφε φοβούνται οτι μπορεί να είναι η τελευταία φορά οπότε το απολαμβάνω σαν να είναι.
Σε ζάλισα με την πολυλογία μου έ?

antvol είπε...

@ Gnik nus

Χαίρομαι που σε ξανασύνδεσα με το blogging. Συνέχισε.

Έναν γνωστό σου; Μήπως τον εαυτό σου;
---

@ihadafarminafrica

Καλωσήλθες.

Πολλά μπορείς να πεις, χωρίς να φαίνεται ότι λες κάτι, πιστεύω να συμφωνείς.
---

Stavros Katsaris

Καλωσήλθες Σταύρο,

Καθόλου δεν με κούρασες, το αντίθετο.

Τέτοιο πρόβλημα πάντως δεν έχω, στα σούπερ μάρκετ ξέρω να κινούμαι πολύ σωστά (αν και δεν είμαι οικογενειάρχης).

Eleni63 είπε...

Aντε βρε Αntvol όλο περιμένω κάτι καινούργιο και όλο το ιδιο.
Ο΄Φίλος μας έκανε ζημιά.
Είδες που σου τα έλεγα? τώρα υπάρχει ομοφωνία.

dodo είπε...

"Πιλοτική λειτουργία μέχρι τέλος Ιανουαρίου. Μετά βλέπουμε".

Είναι τέλος Φεβρουαρίου και είδαμε πολλά καλά. :->

antvol είπε...

@ dodos

Ναι, βλέπουμε. Κι απόφαση ακόμη να πάρουμε.

xenia είπε...

@ antvol (23 feb 8:00:00)

[...]Γιατί θα πρέπει να ισχύει το όλα ή τίποτα;

Δεν βρίσκω πάντα την χρυσή τομή και -λανθασμένα, ιδιαιτέρως παλιότερα- αν δεν κατάφερνα να αποκτήσω το όλα, επέλεγα να μένω στο τίποτα. Μέγα λάθος, φυσικά. Νόμιζα ότι με προφύλασσα αλλά με άφηνα τελικά λειψή. Το θέμα είναι ότι αντιλαμβάνομαι συχνά την λάθος σκέψη ή την λάθος αντιμετώπιση των πραγμάτων, αλλά ενίοτε δυσκολεύομαι στην χρυσή ισορροπία... Ουφφφ, πού θα πάει! Θα το "φτιάξω" κι αυτό!

:)
Ξένια.

PPsilos είπε...

Κύριε μου καλησπέρα,
Δεν είμαι παρά ένας ερασιτέχνης του χώρου που μέχρι τώρα δεν αφήνω σχόλια ακόμα και σε posts που μου αρέσουν και τα προωθώ ή και αντιγράφω. Το συγκεκριμένο όμως είναι αριστουργηματικό και θα πρέπει να δημιουργήσω μια νέα κατηγορία μόνο για το posts από τον antvol.
Ότι καλύτερο διάβασα εδώ και πολύ καιρό.
Απλά ευχαριστώ

antvol είπε...

@ ppsilos

Καλωσήλθες στην παρέα.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, τα οποία, βέβαια, και δεν αξίζω.

Κι αυτό γιατί τα ελάχιστα κείμενα που δημοσιεύονται εδώ, για διάφορα θέματα που, κατά καιρούς, με ενδιαφέρουν, όχι μόνο δεν διεκδικούν δάφνες, αλλ' είναι ατελείς και, φυσικά, εντελώς ερασιτεχνικές απόπειρες κατάστρωσης γραπτού λόγου.

Χαίρομαι, όμως, ιδιαίτερα, την επαφή με τους φίλους που δαπανούν πολύτιμο χρόνο για να μου αφήσουν δυο λέξεις.

Κι όπως θα διαπιστώσεις αν διαβάσεις έστω και λίγα σχόλια, το blog αυτό είναι τυχερό, μιας που η ποιότητα των σχολίων (και, εικάζω, των προσώπων που κρύβονται πίσω απ' αυτά) είναι, σε γενικές γραμμές, εξαιρετική.

Σ' ευχαριστώ και πάλι.

Ανώνυμος είπε...

Νοιώθω γοητευμένη....

antvol είπε...

@ ανώνυμο

Ευχαριστώ. Να 'σαι καλά.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.