Τρίτη 3 Απριλίου 2007

Tribute to Doncat

---





Μετά από δεκαπέντε μήνες λειτουργίας, το blog του Νίκου Δήμου, με τις διαδοχικές του ονομασίες και μεταμορφώσεις, "ανέστειλε τη λειτουργία του".

Στο διάστημα όμως αυτό πρόφτασε κι άνοιξε νέους, συναρπαστικούς δρόμους στο διαδίκτυο. Πιστεύω σε διεθνές επίπεδο.

Κι αυτό γιατί δεν νομίζω ότι είναι πολλές οι φορές που ένας, και μόνον, άνθρωπος, σκέφτηκε, οργάνωσε και σήκωσε στις πλάτες του το τιτάνειο εγχείρημα να ξεκινήσει ένα blog με αντικείμενο, ιδίως, πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό υψηλών απαιτήσεων, να το εμπλουτίζει, διαρκώς, με νέα κι εξαιρετικά ενδιαφέροντα θέματα, να επιτρέπει την ελεύθερη δημοσίευση σχολίων, να ανέχεται στωικά, κι όχι μια φορά, προσωπικές επιθέσεις, ύβρεις, λοιδορίες και κακόβουλες κατηγορίες από ανθρώπους καλά κρυμμένους πίσω από την τόσο βολική ανωνυμία, να συντονίζει, στα όρια της σωματικής εξάντλησης, τη συζήτηση, να διαλέγεται, κατά το δυνατόν, με τους σχολιαστές, να διανθίζει, τέλος, τα σοβαρά θέματα με λιγότερο απαιτητικά, φροντίζοντας, έτσι, για τις απαραίτητες διανοητικές ανάσες.

Κι όλα αυτά χωρίς άσκοπη επίδειξη γνώσεων κι ενοχλητικό namesdropping στα θέματα που καλά κατέχει, και με αληθινό ενδιαφέρον και περιέργεια για απόψεις, γνώμες και αντιλήψεις σε τομείς που ξεπερνούσαν την άμεση επιστημονική του επάρκεια και εποπτεία.

Κατάφερε, με τον τρόπο αυτό, ο Νίκος Δήμου, να δημιουργήσει, όσο περνούσε ο καιρός, ένα γοητευτικό ψηφιακό βιβλίο χιλιάδων σελίδων, με πολλούς συγγραφείς κι ακόμη περισσότερους αποδέκτες. Βιβλίο που εμπλουτιζόταν καθημερινά, όχι μόνο στα ανοικτά του κεφάλαια, αλλά και σ' εκείνα που κανείς θα πίστευε ότι είχαν κλείσει οριστικά. Και που, αν ο πολιτισμός και η τεχνολογική εξέλιξη δεν οπισθοχωρήσουν δραματικά, θα διαβάζεται πολύ μετά την εξάλειψη και του τελευταίου από μας.

Δεν ξέρω αν ο Νίκος Δήμου είχε προβλέψει, όταν ανέβαζε το πρώτο του post, σε τι πέλαγος έριχνε το καινούργιο του πλεούμενο, αυτό που ο ίδιος βάφτισε, ίσως γιατί είχε ανάγκη την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, με τον τρυφερό βαρβαρισμό "bloggόσπιτο". Αν είχε σαφή άποψη για το ταξίδι που θα ξεκινούσε. Κι αν χάραξε πορεία για κάποιο προορισμό, έστω και τις δυτικές Ινδίες, πέρα από την ίδια την περιπλάνηση. Ένα πάντως είναι σίγουρο, οι ναύτες δεν τον απασχολούσαν και τόσο, θα τους έβρισκε στον δρόμο, αν μάλιστα ήταν τυχερός μερικοί ίσως να 'ξεραν και τα στοιχειώδη, μαζί πάντως θα γλεντοκοπούσαν και θα 'πιναν το ρούμι της πνευματικής ηδονής ακόμη και τις μέρες της καταιγίδας.

Ό,τι όμως κι αν περνούσε απ' το μυαλό του, πιστεύω ότι δύσκολα μπορούσε να φανταστεί την ανταπόκριση του κόσμου. Την αγάπη, τον ενθουσιασμό, το κέφι και τη χαρά που έκαναν τόσους και τόσους φίλους, απ' όλο τον κόσμο, να ξενυχτούν, να παραμελούν τις δουλειές τους, να απομονώνονται από το περιβάλλον τους, να συμπεριφέρονται αυτιστικά, να θυσιάζουν πράγματα, αρκεί να βρίσκουν τον χρόνο να διαβάζουν, να παρακολουθούν, να σχολιάζουν, να παθιάζονται, να συμμετέχουν, να συνδιαμορφώνουν το ακαθόριστο. Τις πίκρες και τις στενοχώριες που τον περίμεναν, και που κάμποσες φορές τον οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσει. Τα λάθη που, φυσιολογικά, έκανε στη δύσκολη αυτή πορεία. Κι ακόμη, τις πίκρες και τις στενοχώριες, κάποιες φορές κι απ' τη δική του συμπεριφορά, των αναγνωστών του, των συνεργατών του, των φίλων του.

Η μεγάλη επιτυχία δεν άργησε να έρθει. Κι έφερε μαζί της, αληθινός δούρειος ίππος, την αρχή του τέλους. Η κατάσταση ξέφυγε, το φως σκοτείνιασε, ο έλεγχος χάθηκε και δεν ξαναποκτήθηκε. Κι όσο κι αν ο Νίκος Δήμου πάλεψε και προσπάθησε, τα πράγματα αυτονομήθηκαν και ακολούθησαν τη δική τους πορεία. Προς την τελική σύγκρουση.

Και το blog έφτασε, φυσιολογικά, στο (ένα ακόμη;) τέλος του. Όχι γιατί απέτυχε. Αλλά γιατί, αντίθετα, πέτυχε. Και πολύ. Με αποτέλεσμα, έχοντας την ανοιχτή του μορφή αδιαπραγμάτευτο στοιχείο και condicio sine qua non της ύπαρξής του, να χάσει τον χαλαρό, παρεΐστικο και φιλικό του χαρακτήρα, να υπερφορτωθεί, να βαρύνει, να καταστεί ακατανίκητος πόλος έλξης, να προσελκύσει πολλά και περίεργα βλέμματα, να γίνει, το χειρότερο, από αυτοσκοπός εφαλτήριο.

Τύμπανα του πολέμου ήχησαν, λάβαρα ξεθάφτηκαν, πολεμικές ιαχές γέμισαν την ατμόσφαιρα, εχθροί εφευρέθηκαν, δίκες προθέσεων στήνονταν καθημερινά, τα αυτονόητα ανατράπηκαν, η Αμερική έπρεπε να ξαναανακαλυφθεί, οι αποδείξεις να ξαναδοθούν, η αλφαβήτα ξεκινούσε απ’ το ωμέγα, έργα ολόκληρης ζωής ποδοπατήθηκαν, πειρατές έκαναν ρεσάλτα κι έψαχναν για κρυμμένα λάφυρα, τυφλοί ζητούσαν να γίνουν οδηγοί.

Κι ανάμεσα στην ταραχή, η όμορφη, χαλαρή κι ευχάριστη ατμόσφαιρα μιας εικονικής, αλλά απόλυτα αληθινής και γι αυτό συγκινητικής παρέας άνοιξε την πίσω πόρτα κι έφυγε σιωπηλά. Ακριβώς στο σημείο που η συμμετοχή, ακόμη κι ως απλή ανάγνωση, έφτασε να δημιουργεί αντί για χαρά ένταση ανεξήγητη και σφίξιμο στο στομάχι. Με αποτέλεσμα να νιώθει κανείς ότι οποιαδήποτε στιγμή, ακόμη και στο πιο απλό θέμα, η καταιγίδα δεν θ' αργήσει να ξεσπάσει.

Η εμφάνιση του τοπικού Αγιατολάχ, συμβολικό σημείο συνάντησης της άφατης γελοιότητας με το απόλυτο κιτς, αποθέωση της πλήρους απουσίας χιούμορ και κορύφωση της ειρωνείας, αποτέλεσε το κερασάκι της τούρτας, χρυσή ευκαιρία για την απόφαση που από καιρό είχε παρθεί. Κι ο από μηχανής Θεός, αυτή τη φορά, δεν αφέθηκε να δραπετεύσει.

Δεν θα επεκταθώ, εδώ, στα αίτια αυτής της κατάστασης, δεν θα καταλογίσω ευθύνες, δεν θα προτείνω λύσεις, τόσο έντονη νιώθω τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Κυρίως όμως γιατί για μένα, η αποτυχία αυτή, απολύτως αναμενόμενη, περικλείει μια μεγάλη επιτυχία: Την κατάδειξη, σε όρους και συνθήκες σχεδόν επιστημονικής απόδειξης, πάλι για πρώτη, νομίζω, φορά, των ορίων που ένα απόλυτα ελεύθερο, δημοκρατικά δομημένο και συνεχώς αναπτυσσόμενο blog αναγκαίως έχει. Και την κατάληξη που νομοτελειακά το περιμένει.

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Νίκος Δήμου στη συνέχεια. Προσωπικά πιστεύω ότι θα συνεχίσει.

Κι αυτό γιατί έχω την αίσθηση ότι το διαδίκτυο είναι η προσωπική του Κίρκη, κι ο ίδιος αιώνιος Οδυσσέας, που έχει όμως εγκαίρως φροντίσει, χωρίς ούτε ο ίδιος να το αντιληφθεί, ν' απαλλαγεί απ' τα δεσμά του.

Και, βέβαια, θα (ξανα)χαρεί και θα (ξανα)απογοητευτεί, είναι γνωστό άλλωστε ότι, ακόμη κι αν η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, έχει πάντως την κακή συνήθεια, σαν πρωτάρης εγκληματίας, να τριγυρνά στα ίδια μέρη.

Είτε γυρίσει πάντως είτε όχι, το μέλλον θα τον δικαιώσει. Όπως δικαιώνει κάθε πρωτοπόρο, όταν η απαραίτητη χρονική απόσταση, το ξεθώριασμα των ασήμαντων λεπτομερειών κι η λήθη των επί μέρους λαθών σβήνει τις ατέλειες του έργου του, απελευθερώνει το μεγαλείο του και του επιτρέπει, πια, να βρει τη σωστή του θέση ανάμεσα στα μεγάλα δημιουργήματα.

Από το πρώτο μου comment, πέρσι τον Απρίλιο, μέχρι και το τέλος του περασμένου μήνα, το blog του Νίκου Δήμου είναι υπεύθυνο για πολλά που μου συνέβησαν. Και κυρίως για όσα δεν συνέβησαν, αφού η μέρα εξακολουθεί, δυστυχώς, να έχει μόνο εικοσιτέσσερις ώρες. Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές στενοχωρήθηκα, απογοητεύτηκα, εξοργίστηκα, αποφάσισα να εξαφανιστώ, να ξαναβρώ τον χαμένο χρόνο, ν' αποδράσω από την οθόνη, να πάψω ακόμη και να το διαβάζω. Δεν το έκανα. Και δεν μετανιώνω γι αυτό. Ένα κομμάτι της ζωής μου, καλοί φίλοι που ποτέ δεν γνώρισα, υπέροχοι άνθρωποι που ένιωθα τόσο δικούς μου, ένα δεύτερο σπίτι μου βρίσκεται εκεί μέσα. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί πια να μου το στερήσει.

Ευχαριστώ όλους όσους με κάνατε να νιώσω όμορφα, όλη την υπέροχη παρέα που γνωριστήκαμε, αφουγκραστήκαμε ο ένας τον άλλον, ταιριάξαμε λίγο ή πολύ και μαζί ξεφαντώσαμε στο bloggόσπιτο, είτε ξανασυναντηθούμε σε κάποιο δικτυακό τόπο είτε όχι. Ευχαριστώ, ιδίως, τον Νίκο Δήμου, που μου έδωσε την ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα, και μαζί του και σας.

Και, απ’ όλη τη σοφία που μπόρεσα να ψηλαφίσω στη βιβλιοθήκη μου, του αφιερώνω τις ακόλουθες σκέψεις, του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Τις οποίες θεωρώ σπαρακτικά σωστές. Με την ακλόνητη πεποίθηση ότι, αν υπάρχουν κάποιοι, ελάχιστοι στον τόπο αυτό, που αξίζει να λέγονται διανοούμενοι, με την έννοια που ο Παζολίνι δίνει στον όρο αυτό, ο Νίκος Δήμου σίγουρα συγκαταλέγεται ανάμεσά τους:

"Ο μοναδικός έντιμος δρόμος για έναν διανοούμενο είναι να καταγγέλλει αυτό που τον βασανίζει, αυτό που τον κάνει να υποφέρει, χωρίς διπλωματίες, χωρίς τον φόβο ότι θα πάψει να είναι δημοφιλής. Σαν κάποιος που δεν έχει τίποτε να χάσει. Όταν ένας διανοούμενος το κάνει αυτό, είναι ήδη αρκετό".
---

ΥΓ1 Στο post αυτό, αδιαμόρφωτο παζλ σκέψεων κι απόψεων απόλυτα υποκειμενικών, και γι αυτό προκατειλημμένων, δεν θα ακολουθήσει, εντελώς εξαιρετικά, συζήτηση. Για πολλούς και ευνόητους λόγους. Ιδίως όμως γιατί πάντα πίστευα ότι συζητάμε για να φτάσουμε κάπου. Και στο αποψινό θέμα, τουλάχιστον για μένα, το ταξίδι έχει ήδη φτάσει στο τέρμα του.

ΥΓ2 Καλές γιορτές σε όλους μας!

ΥΓ3 Ο πίνακας είναι του Edvard Munch “Evening on Karl Johan” (1892).

Τρίτη 27 Μαρτίου 2007

Happy birthday sweet fifty and human rights

---





Στις 14.3.2007 ο Νίκος Δήμου, με αφορμή την πανευρωπαϊκή εβδομάδα κατά του ρατσισμού, που ως σύνθημα είχε "υπάρχει μόνο μία επικίνδυνη μειονότητα: οι ρατσιστές", ανέβασε ένα post με τίτλο "Μειονότητα;". Γράφτηκαν διάφορα, δημιουργήθηκε η συνηθισμένη ένταση, στον διάλογο πήρε μέρος κι ο Π. Δημητράς του Ελληνικού Παρατηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, έγραψε τα δικά του, ενδιαφέροντα, όπως πάντα, και η συζήτηση ακολούθησε την αναμενόμενη, δυστυχώς, πορεία (η οποία κορυφώθηκε στο επόμενο post (18.3.2007) "Θεοδωράκης: Όπισθεν ολοταχώς!").

Στο post αυτό προσπάθησα, με δύο comments, να θέσω την παράμετρο της παράνομης μετανάστευσης στη Δύση, ιδίως μουσουλμανικών πληθυσμών, γεγονός που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί το κυριότερο εμπόδιο κάθε προσπάθειας κατευνασμού των ρατσιστικών τάσεων. Και εγκυμονεί πλέον τεράστιο κίνδυνο για την πολιτισμική συνοχή και τον νομικό πολιτισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αναπτύσσω λίγο καλύτερα τη βασική μου θέση:

Τα τελευταία χρόνια, με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, η περίμετρος όσων χωρών έχουν ενταχθεί στο σύστημα Schengen (και η χώρα μας φυσικά) δέχεται τρομακτικές πιέσεις από πλήθη ανθρώπων τρίτων χωρών που προσπαθούν, με κάθε μέσο, να την διασχίσουν και να βρεθούν στον "παράδεισο". Οι άνθρωποι αυτοί, χονδρικά, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους οικονομικούς μετανάστες (η συντριπτική πλειοψηφία) και τους πρόσφυγες.

Η πίεση αυτή, όσα μέτρα κι αν λαμβάνονται, όλο και μεγαλώνει, με σημεία αιχμής τα πιο ευάλωτα μέρη. Μεταξύ των οποίων πρώτη θέση κατέχει η χώρα μας, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, των εκτεταμένων της συνόρων της και της δυσκολίας φύλαξής τους.

Αποτέλεσμα είναι η Δύση να κατακλύζεται από πάμφτωχους και εξαθλιωμένους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους έχουν έτσι διαπλασθεί από τον θρησκευτικό και κοινωνικό
τους περίγυρο, ώστε το σοκ που αντιμετωπίζουν μόνο και μόνο αντικρύζοντας μια καθημερινή εικόνα από τη ζωή εδώ (άνθρωποι, διαφημίσεις, αγαθά, τηλεόραση κλπ) να είναι τρομακτικό.

Για όσους από αυτούς καταφέρνουν και παραμένουν στη νέα τους χώρα, η συνέχεια είναι όλο και λιγότερο ευοίωνη. Πρώτον γιατί οι δουλειές που τους προσφέρονται είναι οι πλέον κακοπληρωμένες, και τα εμπόδια, γλωσσικά και άλλα, που οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να ξεπεράσουν προκειμένου να ενταχθούν στη νέα τους πατρίδα (αφού οι περισσότεροι δεν πρόκειται πλέον να επιστρέψουν), τεράστια.

Και δεύτερον γιατί το αξιακό και θρησκευτικό σύστημα που πρεσβεύουν τους ωθεί να ζουν στο περιθώριο των δυτικών κοινωνιών.

Η πρώτη γενιά, χωρίς τον απαραίτητο χρόνο για να αφομοιώσει, τουλάχιστον πέρα από ένα βαθμό, τα δεδομένα της νέας κοινωνίας, κι έχοντας ως πρωταρχικό στόχο την επιβίωση, είναι, φυσικά, η πιο άτυχη. Από κει και πέρα, για τις γενιές που ακολουθούν, τα πάντα εξαρτώνται από το αν ανήκουν σε θρήσκευμα και σε κοινωνικό περίγυρο που επιτρέπει ή έστω ανέχεται τους μικτούς γάμους.

Αν ναι, το πρόβλημα περιορίζεται με την πάροδο του χρόνου και τείνει να εξαλειφθεί στη συνέχεια. Αν, αντίθετα, οι μικτοί γάμοι απαγορεύονται, το πρόβλημα είναι τεράστιο. Γιατί τότε ούτε οι επόμενες γενιές ενσωματώνονται, αλλά σχηματίζουν μειοψηφικές νησίδες. Μειοψηφίες που, σε συνδυασμό με την οικονομική τους δυσπραγία, νιώθουν απειλούμενες, γεγονός που τις συσπειρώνει και τις αποξενώνει ακόμη περισσότερο από την κοινωνία, στους κόλπους της οποίας όμως έχουν επιλέξει να ζούνε.

Όσο όμως οι αυτόνομες αυτές νησίδες επεκτείνονται, τόσο ο κοινωνικός ιστός χαλαρώνει. Κι όσο ο ιστός αυτός χαλαρώνει, τόσο δημιουργούνται κι άλλες νησίδες, μεταξύ των οποίων και μερικές από τους πλέον εύπορους πολίτες της συγκεκριμένης χώρας υποδοχής. Οι οποίοι, πλέον, επιθυμώντας, για λόγους εύκολα αντιληπτούς, να ζήσουν μόνο με τους ομοίους τους, τείνουν να συγκεντρωθούν σε ακριβές περιοχές, απρόσιτες στους οικονομικούς μετανάστες και ελεγχόμενες, όσο το δυνατόν περισσότερο, από ιδιωτική αστυνομία και ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης.

Καμία όμως χώρα δεν μπορεί να αντέξει για καιρό, τουλάχιστον με την παραδοσιακή της μορφή, σε τέτοιου είδους πολυδιάσπαση. Κι αυτό γιατί τα σύγχρονα κράτη δεν αποτελούν παζλ διαφορετικών κομματιών που τυχαία ακουμπούν το ένα πάνω στο άλλο, αλλά οργανωμένα συστήματα ανθρώπων που επιθυμούν να ζουν μαζί, να διέπονται από κοινούς κανόνες σεβαστούς από όλους και να μην ανέχονται άλλες εξουσίες εκτός από εκείνες που προέρχονται από τους δημοκρατικά δομημένους θεσμούς τους.

Η σημασία των ανωτέρω για την αύξηση των φαινομένων ρατσισμού είναι προφανής και δεν χρειάζεται περισσότερη εξήγηση. Ρατσισμός που, όσο κι αν, δίκαια, καταδικάζεται, τόσο σε επίπεδο θεσμών όσο και σε ατομικό επίπεδο, δεν παύει να υπάρχει και να γιγαντώνεται.

Πέρα όμως από τον ρατσισμό και την αυτονόητη καταδίκη του, Θα 'θελα, εδώ, να επισημάνω μια πτυχή του φαινομένου αυτού που, φοβάμαι, δεν συζητείται αρκετά στα σχετικά fora. Κι αυτή είναι το τεράστιο διακύβευμα που η κατάσταση αυτή εγκυμονεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον νομικό πολιτισμό της Δύσης, όπως αυτός έχει διαπλασθεί μέσα από αιώνες εξέλιξης, και έχει απεικονισθεί στα βασικά νομοθετικά κείμενα των προηγμένων χωρών και τις συνακόλουθες αξίες. Αξίες που η καθιέρωση και η ισχύς τους είναι τόσο δεδομένη, ώστε να έχουν πλέον ενσωματωθεί στο βασικό DNA των πολιτών και να βιώνονται ως απόλυτα φυσιολογικές καταστάσεις, χωρίς καμία αίσθηση ετερόνομης ρύθμισης και υποχρεωτικής εφαρμογής.

Αξίες όμως οι οποίες, τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με ανταγωνιστικές αξίες και συμπεριφορές, που εισάγονται μαζί με τους μετανάστες και που στη Δύση, ακόμη κι αν κάποτε, στο μακρινό παρελθόν της, ίσχυσαν, δεν μπορούν πλέον να γίνουν ανεκτές.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Και, μερικά, είναι συγκλονιστικά. Πριν από λίγο καιρό, στη Γαλλία ξέσπασε διαμάχη μεταξύ των γυναικολόγων που δέχονται να κάνουν παρθενορραφή σε νεαρές άγαμες μουσουλμάνες, για τον λόγο ότι επίκειται ο γάμος τους και η ανακάλυψη του "φοβερού" μυστικού θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους από την οικογένεια, και εκείνων που αρνούνται, με τη σκέψη ότι, έτσι, βοηθούν στη διαιώνιση της υποταγής της γυναίκας σ' ένα ανήθικο σύστημα αξιών.

Πριν πάρει κανείς θέση, ας σκεφτεί ότι, πλέον, σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν πολλοί διαπιστωμένοι φόνοι νεαρών μουσουλμάνων γυναικών από άρρενα μέλη των οικογενειών τους, πολλές φορές μάλιστα σε συνεργασία με συγγενείς γυναίκες, όπως τη μητέρα του θύματος.

Άπόλυτα συναφές και το θέμα της κλειτοριδεκτομής, πράξη που, σύμφωνα με τη νομοθεσία κάθε σύγχρονου κράτους, αποτελεί τουλάχιστον βαρειά σωματική βλάβη και διώκεται ποινικά.

Γνωστή επίσης είναι και η περίφημη διαμάχη της μαντήλας, που, μέχρι σήμερα, έχει προκαλέσει ένα τουλάχιστον νόμο (Γαλλία) και έχει απασχολήσει τα ανώτατα δικαστήρια δύο τουλάχιστον ευρωπαϊκών κρατών (Γαλλία και Γερμανία).

Να αναφέρω επίσης τις δίκες που γίνονται εναντίον όσων διάφορες ισλαμικές οργανώσεις θεωρούν ότι προσβάλλουν το Κοράνι. Πριν από λίγα χρόνια ο γνωστός γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελλμπέκ οδηγήθηκε στο Δικαστήριο μετά από μήνυση μιας από τις οργανώσεις αυτές, γιατί στα βιβλία του και σε συνεντεύξεις είχε μιλήσει απαξιωτικά για τη θρησκεία αυτή. Ευτυχώς αθωώθηκε.

Ακόμη σοβαρότερη είναι η ιστορία των γελοιογραφιών του Μωάμεθ, η οποία ανέδειξε, κατά τον καλύτερο τρόπο, το ζήτημα της συγκρούσεως της ελευθερίας του λόγου με τις πεποιθήσεις και αντιλήψεις συγκεκριμένης ομάδας πολιτών. Μήνυση έγινε και κατά του Φιλίπ Βαλ, συντάκτη του γνωστού γαλλικού σατυρικού περιοδικού Charlie Hebdo. Αθωωτική απόφαση εκδόθηκε πριν από λίγες μέρες.

Και, βέβαια, να θυμίσω την παλιά υπόθεση με τον αγγλο-ινδό συγγραφέα Σαλμάν Ρουσντί, ο οποίος, για το βιβλίο του "Σατανικοί Στίχοι", αναγκάστηκε να κρύβεται για χρόνια, αφού ο Αγιατολλάχ Χομεϊνί είχε εκδόσει εναντίον του φετφά, με τον οποίο τον καταδίκαζε σε θάνατο.

Και να κλείσω τη θλιβερή αυτή παράθεση γεγονότων με τη δολοφονία στην Ολλανδία, το 2004, του σκηνοθέτη Τεό Βαν Γκογκ, για την ταινία του "Υποταγή", σχετική με τη θέση των γυναικών στο Ισλάμ.

Το πρόβλημα αυτό, το οποίο είναι σαφές ότι όλο και θα εντείνεται, αποτελεί, για την Ευρώπη, ζήτημα πολύ πιο περίπλοκο από το αντίστοιχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρώτον γιατί στην Ευρώπη, από αιώνες, έχουν διαμορφωθεί εθνικά κράτη με
συμπαγείς πληθυσμούς, και δεύτερον γιατί οι ΗΠΑ, λόγω ακριβώς της αρχικής τους συγκρότησης από μετανάστες όλου του κόσμου, έχουν εξοικειωθεί με το φαινόμενο κι έχουν δημιουργήσει θεσμούς και μηχανισμούς, τόσο νομικούς όσο και κοινωνικούς, ενσωμάτωσης των ξένων, που πολύ δύσκολα μπορούν να αντιγραφούν.

Για τους λόγους αυτούς, οι πολιτικές, με τις οποίες η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να αντιμετωπίσει τη διπλή πρόκληση, αφενός να σεβαστεί τις αξίες και πεποιθήσεις όχι μόνο των πολιτών της, αλλά και όσων διαμένουν, νόμιμα ή παράνομα στα εδάφη της, αφετέρου όμως να προασπίσει και τις δικές της θεμελιώδεις αρχές και αξίες, είναι εξαιρετικά δύσκολες τόσο στη σύλληψη, όσο και, ιδίως, στην εφαρμογή τους. Και η αποτελεσματικότητά τους, για την οποία καλούνται να εξεταστούν πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες (γήρανση ευρωπαϊκών πληθυσμών, οικονομική δυνατότητα, δυνατότητα ενσωμάτωσης μεταναστών, ανθρωπιστικές αρχές στη μεταχείριση των λαθρομεταναστών, σεβασμός στις αξίες τους, προάσπιση του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού κλπ) αποτελούν, για μένα, τη δυσκολότερη πρόκληση που η Ευρώπη αντιμετωπίζει.

Χθες η Ευρωπαϊκή Ένωση έκλεισε τα πενήντα της χρόνια. Στη σχετική πανηγυρική διακήρυξη (του Βερολίνου, όπως πλέον ονομάζεται), υπάρχει το ακόλουθο απόσπασμα: " Μαζί θα πολεμήσουμε την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα και την παράνομη μετανάστευση, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα την ελευθερία και τα δικαιώματα του πολίτη στον αγώνα εναντίον των πολεμίων τους. Στο ρατσισμό και την ξενοφοβία δεν πρέπει να ξαναδώσουμε ποτέ την ευκαιρία να ευδοκιμήσουν".

Μακάρι.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

Τσαρλς Μπουκόφσκι, Να περιφέρεσαι στην τρέλα

---

εκτοπισμένος


[αφιερωμένο στη zoi20, που, άλλη μια φορά, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. κι από κοντά, σ' όποιο φίλο νιώθει έντονη την επιθυμία να χαράξει πορεία με κόντρα τον άνεμο]



καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους

εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.

δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.

μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.

η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.

δεν είμαι σαν τους άλλους.

εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.

στην κόλαση
του εαυτού μου.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2007

Πού να βάλουμε τους μπάτσους (pour les postes des flicks)

---






Εδώ και καιρό, στις μοναχικές βόλτες που κάνω στα πολλά κι όμορφα πάρκα της πόλης, πέφτω πάνω σ' ένα σύνθημα των αναρχικών που, πραγματικά, μ' έχει εντυπωσιάσει. Γιατί, ενώ κάτι μου λέει ότι το μήνυμα είναι σωστό, κι ότι κάτι πρέπει, επιτέλους, να γίνει με το θέμα, τόσο δεν πάει άλλο, όταν το ξανασκέφτομαι καταλήγω σε αδιέξοδο.

Έτσι, κι αφού πέρασα και ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο κι άκρη δεν έβγαλα, αποφάσισα ν' ανεβάσω εδώ τη σχετική φωτογραφία, μπας και μαζί κάτι καταφέρουμε, είναι άλλωστε κι οι εποχές τέτοιες, που καθημερινά στον δρόμο μου έχω καταντήσει να συναντώ μόνο μπάτσους.

Όπως λοιπόν βλέπετε, η υψηλή αυτή έννοια που οι καλοί μας συμπολίτες με σήμα το Α θέλησαν να περάσουν στον λαό είναι «έξω οι μπάτσοι από τους δημόσιους χώρους».

Και το βασανιστικό, για μένα, ερώτημα, είναι: Σωστά, να φύγουν απ’ τους δημόσιους χώρους, και ποιος δεν θα το 'θελε, μπάτσοι σε δημόσιο χώρο δεν συναντώνται πλέον σε καμία προηγμένη χώρα, και γιατί η δική μας να μείνει πίσω, αλλά να πάνε πού; Αφού είναι προφανές ότι να τους διακτινίσουμε στο υπερπέραν, πράγμα που θα 'ταν μια ριζική πράγματι λύση - χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι συμφωνούμε - δεν μπορούμε (ακόμη).

Το πρώτο που μου 'ρθε στο μυαλό ήταν οι μπάτσοι να φύγουν απ' τους δημόσιους χώρους και να πάνε στους ιδιωτικούς. Η λύση αυτή, πράγματι, δεν έχει μεγάλο κόστος και χαρακτηρίζεται από πολιτισμό, ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ανώτερη αίσθηση κοινωνικότητας, αρετές τόσο συνηθισμένες στον τόπο μας, κι αυτό από χιλιάδες χρόνια.

Φοβάμαι όμως, όσο το σκέφτομαι, ότι κανένας μας, ακόμη κι οι ίδιοι οι συντάκτες του συνθήματος αυτού, δεν θα ‘θελε να βλέπει μπάτσους μέσα στο σπίτι του, και μάλιστα επί 24ώρου βάσεως. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τα σημερινά διαμερίσματα είναι μικρά και άβολα, αλλά και γιατί, πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ, σου φτάνει που σηκώνεσαι το πρωί και βλέπεις, τέλος πάντων, αυτούς που βλέπεις μπροστά σου, να ‘χεις, επιπλέον, ν' αντικρύζεις, με τη τσίμπλα στο μάτι, και μπάτσο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, στον οποίο βέβαια θα πρέπει, κάθε μέρα, να φτιάχνεις καφέ, τοστ, πορτοκαλάδα, τηγανίτες, τοστ κι αυγά με μπέικον, να του ζεσταίνεις νερό, να 'χεις αγοράσει τα "αστυνομικά νέα", να του 'χεις φρέσκα και καθαρά ρούχα, να 'χεις λαδώσει και καθαρίσει το όπλο του, και γενικά να φροντίζεις, με όλες σου τις δυνάμεις, για τη σωστή και πατροπαράδοτη φιλοξενία του ένστολου αυτού συνανθρώπου σου, πολύ πάει, και πώς είναι δυνατόν να ζητήσουμε απ' τον λαό, που τόσα έχει τραβήξει τα χρόνια αυτά, να κάνει τέτοια θυσία, και μάλιστα με τη σημερινή οικονομική συγκυρία ...

Μια άλλη λύση θα ‘ταν να κλείνονται οι μπάτσοι στα αστυνομικά τμήματα και να μένουν εκεί, πίνοντας φραπέδες, καπουτσίνους και φραπουτσίνους, καπνίζοντας, χαρτοπαίζοντας και βλέποντας τηλεόραση, μέχρι τη λήξη του ωραρίου. Τμήματα στα οποία, με βάση ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ούτε εμείς θα μπαίνουμε μέσα ούτε αυτοί θα βγαίνουν έξω. Και μετά, ήρεμα κι απλά, σε ομάδες μέχρι τρία άτομα και φορώντας οπωσδήποτε πολιτικά, να πηγαίνουν σπίτια τους, αποφεύγοντας κάθε κοινωνική πρόκληση, ειδικά αν τύχει και περάσουν από χώρους, στους οποίους ο κυρίαρχος λαός θα εκφράζει τα δίκαια αιτήματά του, με τους όμορφους, ζεστούς κι εφευρετικούς τρόπους και μεθόδους που αυτός, κάθε φορά, νομίζει.

Το σενάριο αυτό, το οποίο σας διαβεβαιώ, εν πολλοίς εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στην πράξη, παρουσιάζει πάντως, κι αυτό, τα μειονεκτήματά του. Γιατί, αν αναλογιστείτε πόσες χιλιάδες μπάτσοι υπηρετούν και τι μέσο όρο ηλικίας έχουν, κι αν σ' αυτό προσθέσετε και τα λειτουργικά έξοδα των αστυνομικών τμημάτων, θα δείτε ότι η μικρή και πτωχή χώρα μας θα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει, κάθε μήνα, ένα ιλιγγιώδες ποσό χρημάτων σε ανθρώπους που δεν θα παράγουν τίποτε, κι επομένως θα 'ναι βούτυρο στο ψωμί του δυσκοίλιου Αλμούνια και βάρος κι εμπόδιο στην προσπάθεια της χώρας να βγει, επιτέλους, από την κοινοτική επιτήρηση και να προσεγγίσει, αν όχι να ξεπεράσει, το βιοτικό επίπεδο των άλλων χωρών.

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε ότι κι αυτό ήδη γίνεται κι ότι, εδώ και πολλά χρόνια, δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας όλων των κομματικών πεποιθήσεων και παρατάξεων βρίσκονται γερά αγκυροβολημένοι σε διάφορα πόστα, με μοναδικό σκοπό τη διαιώνιση της παραμονής τους εκεί, μέχρι την έλευση της περιπόθητης σύνταξης.

Σωστά, συμφωνώ, το ξέρω και το ζω καθημερινά, γι αυτό και νομίζω ότι το να επαυξήσουμε το πρόβλημα αυτό δεν είναι λύση, και πάντως, είμαι σίγουρος, δεν είναι μέσα στις προθέσεις των αναρχικών που έγραψαν το σύνθημα, για το οποίο συζητάμε κι οι οποίοι, βέβαια, το τελευταίο που θα επιθυμούσαν είναι να δουν τα δημόσια οικονομικά να παρουσιάζουν πρόβλημα εξαιτίας της ιδέας τους αυτής.

Για τους ίδιους λόγους αποκλείω και την περίπτωση οι μπάτσοι να αποσπαστούν σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Γιατί κι αυτές είναι τόσο γεμάτες, που, μόνο και μόνο αν υπολογίσουμε πόσα νέα γραφεία, καρέκλες, τηλέφωνα, γραφική ύλη, φραπεδιέρες, ξαπλώστρες, τασάκια, φοριαμοί, υπολογιστές, ντουλάπες, χαρτί τουαλέτας, σαπούνι και λοιπά αναλώσιμα θα χρειαστούν, πάλι το κόστος εξακοντίζεται στα ύψη.

Και, βέβαια, ούτε να συζητήσω δεν θέλω την περίπτωση πρόωρης συνταξιοδότησης τόσων χιλιάδων ανθρώπων, γεγονός που, μεταξύ άλλων, θα βυθίσει τους πλέον ευαίσθητους απ' αυτούς σε κατάθλιψη, γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλο το να κάθεσαι και να μη κάνεις τίποτε εργαζόμενος, πράγμα που σε γεμίζει με αίσθηση πληρότητας, αρμονίας με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο κι ευδαιμονίας, κι άλλο το να κάθεσαι και να μη κάνεις τίποτε, νέος άνθρωπος και στην ακμή της παραγωγικής σου ηλικίας, όντας συνταξιούχος.

Σταματώ εδώ, άκρη δεν βρίσκω. Το σύνθημα, παρ' όλ' αυτά, μου αρέσει, μιλάει μέσα μου, κλείνει το μάτι στην ψυχούλα μου, κι επομένως κάποτε, πού θα πάει, ίσως καταφέρω να το αποκρυπτογραφήσω. Ελπίζω μόνον αυτό να γίνει σύντομα, το Σύνταγμα είναι υπό αναθεώρηση και, όποια λύση κι αν διαλέξουμε, ευκαιρία είναι να τη χώσουμε μέσα στο τόσο ευρύχωρο, ευγενικό και βολικό αυτό κείμενο, κι άλλωστε δεν νομίζω να πιστεύει κανείς σας ότι, τόσες και τόσες άλλες διατάξεις που κατά καιρούς οι κυβερνήσεις μας έχουν βάλει εκεί μέσα, και, το χειρότερο, σκοπεύουν ακόμη να βάλουν, είναι πιο χρήσιμες.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007

υγιεινή διατροφή

---





Μπήκε μπροστά μου στην πλατεία Συντάγματος και μου 'κλεισε το δρόμο

έχετε ένα λεπτό; ρώτησε

όχι, απάντησα, με συγχωρείτε, βιάζομαι

έχετε ακούσει για το becel proactiv

ρώτησε χαμογελώντας
(προφανώς η δουλειά μου δεν την ενδιέφερε και τόσο)

πέστε μου, αναστέναξα
(είχα χάσει και το 'ξερα)

μου εξήγησε τα πάντα για τη χοληστερίνη, μου 'δωσε φυλλάδια
και δυο μικρά θαυματουργά γιαούρτια, ένα μπλε κι ένα πράσινο
και μ' άφησε να φύγω

δεν μου πήρε πολλή ώρα να σκεφτώ πως είχε δίκαιο

λίγα ραντεβού είναι τόσο σημαντικά
που να μη μπορούν να περιμένουν πέντε λεπτά
αν είναι να καθαρίσει κανείς τις αρτηρίες του
και να ζήσει πολλά πολλά χρόνια

ειδικά όταν η σωτηρία σού προσφέρεται ένα ηλιόλουστο μεσημέρι
(ενώ είσαι βυθισμένος στις σκέψεις σου και τις ασήμαντες ασχολίες σου)
από δυο γαλάζια μάτια, ένα λυγερό κορμάκι κι ένα αστραφτερό χαμόγελο.

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2007

Acknowledgements (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου κλπ)

---





1. Στις 22.1.2007 δημοσίευσα, τρίτο σε μια σειρά άρθρων για το άρθρο 16 του Συντάγματος, το post "Aux armes citoyens! (La Commission attaque)".

Σ' αυτό επισήμανα την ενδεχόμενη (σίγουρη για μένα) καταδίκη της χώρας μας από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για μη συμμόρφωση προς την οδηγία 89/48/ΕΟΚ του Συμβουλίου "σχετικά με ένα γενικό σύστημα αναγνώρισης των διπλωμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που πιστοποιούν επαγγελματική εκπαίδευση ελάχιστης διάρκειας τριών ετών".

Στη συνέχεια ανέλυσα το θέμα των Κέντρων Ελεύθερων Σπουδών (ΚΕΣ) που έχει θεριέψει στη χώρα και την, μέσω αυτών, "λειτουργία" ξένων ΑΕΙ στην Ελλάδα. Εξήγησα ότι πρόκειται για ιδιωτικούς φορείς, οι οποίοι, με βάση «συμφωνίες δικαιόχρησης» (franchising) που συνάπτουν με διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού (και ιδίως κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) αναλαμβάνουν να παρέχουν στον τόπο μας κάποια έτη σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης στους σπουδαστές τους. Οι οποίοι, στη συνέχεια, ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στη χώρα του ιδρύματος – μαμάς, που, βέβαια, αναγνωρίζει τα έτη σπουδών που αυτοί έχουν διανύσει στη χώρα μας, κι αποκτούν το σχετικό πτυχίο".

Διατύπωσα την άποψη ότι "εφόσον τα κέντρα αυτά παρέχουν εκπαίδευση, και εφόσον τόσος και τόσος κοσμάκης καλώς ή κακώς τα εμπιστεύτηκε και τα εμπιστεύεται, και standards έπρεπε να έχουν τεθεί και σοβαρή κρατική εποπτεία έπρεπε να υπάρχει. Όχι για να τα απαγορεύσει ή να τα περιορίσει, αλλά για να προστατεύσει, αν μη τι άλλο, τους σπουδαστές τους. Και, κατ’ επέκταση, τη συνολική παροχή παιδείας στον τόπο μας".

Και, τέλος, τόνισα ότι "Ακόμη όμως κι αν το άρθρο 16 τροποποιηθεί και επιτραπούν ιδιωτικά ΑΕΙ, δεν νομίζω ότι κανένα σοβαρό ίδρυμα θα έρθει εδώ να επενδύσει εκατομμύρια ευρώ, σε ένα εγχείρημα αβέβαιης και πάντως μακροχρόνιας απόδοσης. Και γιατί να το κάνει, αφού με απείρως λιγότερα χρήματα μπορεί να συνεργαστεί με εγχώρια «κολέγια», τα οποία, βεβαίως, εύκολα μπορεί να αναβαθμιστούν, και να φτάσει στο ίδιο αποτέλεσμα". ... Κι αν μας στριμώξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ε, δεν το ‘χουμε και πολύ να καταργήσουμε το άρθρο 28 και να αποχωρήσουμε από το εοκικό συνδικάτο ...".

Στο "Βήμα της Κυριακής" της 25.2.2007 ο Νίκος Μουζέλης, ομότιμος καθηγητής της Κοινωνιολογίας στη London School of Economics κι από τους πιο σοβαρούς και μετριοπαθείς πανεπιστημιακούς και αναλυτές της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, δημοσίευσε άρθρο με τίτλο "Οι αλλαγές στα ΑΕΙ, Ο διάλογος στο περιθώριο", στο οποίο, μεταξύ άλλων πολύ σοβαρών, αναφέρει τα εξής: "Η διαμάχη για τα μη κρατικά πανεπιστήμια έχει έναν καθαρά τελετουργικό χαρακτήρα. Το ουσιαστικό πρόβλημα που έπρεπε λογικά να τεθεί προτού γίνει η συζήτηση για το άρθρο 16 είναι το εξής: Εχει τη δυνατότητα το ελληνικό κράτος να μην αναγνωρίσει διπλώματα ευρωπαϊκών πανεπιστημίων που αποκτήθηκαν μέσω της οδού των ΚΕΣ; Απάντηση: Εκτός και αν αποχωρήσουμε από την ΕΕ, το ελληνικό κράτος είναι υποχρεωμένο να αναγνωρίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα που απορρέουν από τέτοιου είδους διπλώματα. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι η μη αναγνώριση των ΚΕΣ αλλά η δημιουργία ενός αυστηρού ρυθμιστικού πλαισίου ούτως ώστε αυτά να πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις λειτουργίας. Οσο η έμφαση δίνεται στον φορμαλιστικό, δονκιχωτικό στόχο της μη αναγνώρισης, ο πολύ πιο ουσιαστικός στόχος της ρύθμισης αγνοείται - και τα ΚΕΣ θα εξακολουθούν να λειτουργούν με τον άναρχο και απαράδεκτο τρόπο που λειτουργούν σήμερα."

Χαίρομαι που ο Ν. Μουζέλης αποδεικνύεται τακτικός αναγνώστης του ταπεινού αυτού blog. Κι ακόμη περισσότερο που υιοθετεί, λέξη προς λέξη (έστω κι αν τις παρουσιάζει για δικές του), τις διαπιστώσεις μας, και ιδίως εκείνη που προτείνει την καθιέρωση, ακόμη και τώρα, αυστηρών standards για τα ΚΕΣ. Κι είναι, τέλος, ευτύχημα που οι απόψεις αυτές βρήκαν, επιτέλους, διέξοδο προς το ευρύ κοινό μέσω μιας εφημερίδας με μεγάλο αναγνωστικό κοινό, όπως "Το Βήμα της Κυριακής".

Λυπάμαι μόνο που οι υπεύθυνοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Όπως και σε τόσα άλλα θέματα που αφορούν τον τόπο. Γιατί, όταν έρθει ο λογαριασμός, αυτοί μεν σε κάποιους άλλους θα τον φορτώσουν, η ζημιά όμως θα έχει γίνει, και θα 'ναι μεγάλη.

2. Μια βδομάδα μετά (29.1.2007), στα comments που ακολούθησαν το post "CIA και φτηνό βιβλίο", βοηθούσης και της καλής φίλης και cinephile neutrino , έπλεξα το εγκώμιο της ταινίας "Η ζωή των άλλων". Την οποία και χαρακτήρισα ως την ωραιότερη ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Με τη διαπίστωση αυτή συμφώνησαν πολλοί φίλοι. Κι όλοι μαζί εκφράσαμε την απορία για την άθλια κριτική του Δανίκα που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα "Τα ΝΕΑ" για την ταινία αυτή.

Δεν πέρασαν λίγες μέρες (3.2.2007) κι ο Δανίκας, στον "Ταχυδρόμο" του Σαββάτου, έχοντας, προφανώς, διαβάσει το post αυτό και τα σχόλια όλων μας, αλλάζει πορεία 180 μοιρών, και, συντετριμμένος, γράφει ένα όντως θαρραλέο άρθρο, ζητώντας συγγνώμη για την κακή κριτική του.

Και, βέβαια, την Κυριακή το βράδυ, η Ακαδημία του Χόλλυγουντ, αποτελούμενη από 6.500 νοματαίους (οι οποίοι, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, παρά τον φόρτο εργασίας τους, μας διαβάζουν ανελλιπώς), ανατρέποντας τα προγνωστικά, ψηφίζει την ταινία αυτή ως την καλύτερη ξενόγλωσση και της απονέμει το σχετικό Όσκαρ.
---

ΥΓ. Όχι, μη φοβάστε, une fois n'est pas coutume, μετά την προσωρινή αυτή ανάπαυλα το blog επανέρχεται στο, γνωστό σε όλους, σεμνό και μετριοπαθές του ύφος.

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Περί πυραμίδων και προσωπικών αποκαλύψεων (κάλλιο έξι παρά πέντε)

---





Ο φίλος philos στο post "Blog pyramid!" είναι που ξεκίνησε, τουλάχιστον όσο με αφορά, τον εφιάλτη αυτό. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, out of the blue, έτυχε κι ο διάολος να μην έχει δουλειά, μάλλον συνεργάστηκαν και το κόλπο με τις πυραμίδες στήθηκε στο πι και φι. Κι έτσι, αφού ο philos μας "αποκάλυψε" πέντε πράγματα που (υποτίθεται πως) τον εκφράζουν, πρότεινε πέντε bloggers και τους παρέδωσε τη σκυτάλη.

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το σχετικό post, είχα μια αγωνία μήπως και με προτείνει. Γιατί, πώς ν' αρνηθείς χάρη στον ευγενικό αυτόν άνθρωπο, τον διαβάζω όποτε μπορώ και σας διαβεβαιώνω πως γράφει τόσο γλυκά που, κι αίμα να μου ζητούσε, θα του 'δινα όσα λίτρα θέλει (μια κουβέντα είπαμε philos, εντάξει;). Ευτυχώς δεν το 'κανε. Κι όταν βεβαιώθηκα πως είχε την ευγενική καλοσύνη να μη με συμπεριλάβει στα πέντε θύματά του, πήγα ανακουφισμένος για ύπνο.

Δυστυχώς όμως, όταν η μοίρα έχει αποφασίσει να μας ταλαιπωρήσει, το ραντεβού δεν το γλυτώνουμε, ό,τι κι αν κάνουμε. Κι έτσι η eleni63 πήρε τη σκυτάλη, στο post "4-5 πράγματα που ξέρω γι αυτήν". Που άκαρδη, ως γυναίκα, και μάλιστα δικηγόρος (συδυασμός που σκοτώνει, όπως πολλοί από σας ξέρετε), με κάρφωσε στον σταυρό των πέντε θυμάτων της.

Στην αρχή δίσταζα να ανταποκριθώ. Μετά όμως από σκέψη (και μιας που χθες άρχισε κι η Σαρακοστή και μας μένουν τριανταεννιά μέρες για να εξαγνιστούμε), αποφάσισα να σας γράψω πέντε λόγια για μένα, γνωρίζοντας, όπως άλλωστε κι εσείς, ότι une fois n'est pas coutume.

1. Μένω μόνος μου. Από επιλογή. Κι αφού για χρόνια έχω ζήσει και διαφορετικά.

Δεν μετανιώνω όμως. Ούτε για τις παλιές συμβιώσεις, ούτε για την τωρινή μου κατάσταση. Πρώτον γιατί πιστεύω πως δεν έχει κανένα νόημα να μετανιώνουμε εκ των υστέρων, αφού κάνουμε κάτι. Αν μπορούσαμε να μετανιώναμε πριν, ίσως να 'χε κάποιο νόημα, πολλά θα μπορούσαμε να 'χαμε γλυτώσει, και μεις κι οι άλλοι. Όχι όμως μετά, δημιουργεί άσκοπη στενοχώρια κι είναι και αντιπαραγωγικό, αφού ό,τι ήταν να γίνει έχει ήδη γίνει.

Και δεύτερον, γιατί η κοινή ζωή είναι σαν το στρατιωτικό. Πρέπει κανείς να το 'χει κάνει στη ζωή του, κι όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Αλλιώς, κάτι θα του λείπει, κι η έλλειψη αυτή ίσως τον βασανίζει για πάντα.

2. Αγαπώ τις πολλαπλές ζωές. Γι αυτό και μου αρέσουν τόσο τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα, οι ιστορίες, καθώς κι όσοι ξέρουν πώς να διηγούνται. Έστω και την πιο ήρεμη μέρα τους. Πέστε μου πώς περάσατε ένα πρωινό στο γραφείο, κι εγώ κάτι θα πάρω, και μ' αυτό θα κάνω ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι, εσείς απλά δώστε μου την πρώτη ύλη και μετά είστε ελεύθεροι.

Περιττό βέβαια να σας πω πως, με τέτοιες απόψεις, δεν γίνεται παρά να θαυμάζω τον Πεσσόα. Με τους εβδομήντα τόσους "ετερώνυμους" που πρόφτασε κι έπλασε στο μικρό διάστημα που καταδέχτηκε να ζήσει στον φιλόξενο αυτό πλανήτη και σ' εκείνη την περίεργη και μελαγχολική χώρα που λέγεται Πορτογαλία.

3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με χιούμορ. Όπως τουλάχιστον εγώ το εννοώ. Απόλυτα, δηλαδή, συνυφασμένο με ευαισθησία, γλυκό κυνισμό, διαρκή αμφισβήτηση και ανασκευή, πρώτ' απ' όλα, του ίδιου τους του εαυτού. Άνθρωποι που δεν νιώθουν ανασφαλείς, όχι γιατί δεν ξέρουν τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους, αλλά γιατί έχουν τη σοφία να γνωρίζουν πως αυτό είναι το υλικό από το οποίο όλοι είμαστε πλασμένοι. Που δεν ξεχνούν πως, δυστυχώς, όλα σε λίγο τελειώνουν, κι ίσως όχι τόσο όμορφα. Κι αυτό, αντί να τους κάνει επιθετικούς κι ανθρωποφάγους, τους βοηθά, αντίθετα, να είναι επιεικείς με τον άλλο, ακόμη κι όταν αυτός, βυθισμένος στην ηλίθια έπαρση της ανίκητης βλακείας του, φαντασιώνει πως είναι αθάνατος και προβάλλει τις ασημαντότητες της καθημερινότητάς του ως επικά κατορθώματα. Άνθρωποι που πιστεύουν, τέλος, πως η ύστατη στιγμή είναι καλύτερα να έρθει μέσα σε γέλιο παρά σε κλάμα.

4. Θα 'θελα να ζούσα, κάποτε, μια σχέση όπως περίπου τη φαντάζομαι, έστω κι αν είναι να κρατήσει ελάχιστα. Έξω από τον τόπο και τον χρόνο, σε μια κάψουλα άχρονης φαντασίωσης. Χωρίς ζήλιες, δεσμεύσεις, εγωισμούς, απαιτήσεις, φουσκωμένα εγώ, πληγές του παρελθόντος, κριτική, προσδοκίες και ματαιωμένα όνειρα, και, ιδίως, χωρίς αίσθηση ιδιοκτησίας πάνω στον άλλο. Σχέση που να ζει στο παρόν και που να μη χρειάζεσαι ούτε το όνομα του άλλου να ξέρεις. Απλά και μόνο να τον χαίρεσαι όσο τον έχεις, κι όσο λείπει να γλυκαίνεσαι με τη σκέψη του και την προσμονή του, χωρίς να βασανίζεσαι και να υποφέρεις. Και, την ώρα που σου χαρίζει να τη δέχεσαι ως δώρο, κι ως τέτοιο να την ανταποδίδεις.

[όποια ενδιαφέρεται ας στείλει βιογραφικό, θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας, το οικονομικό δευτερεύον, δεκτές και από επαρχία, εχεμύθεια εξασφαλισμένη].

5. Αντιπαθώ να μιλάω για τον εαυτό μου, να περιγράφω τα βάσανά μου, τις επιδιώξεις μου, τη ζωή μου, τις άπειρες αποτυχίες μου, τις αλλεπάλληλες νέες αρχές που μόνιμα καταλήγουν σε φιάσκο (ήδη οι "αποφάσεις" μου του 2007 πήραν κι άλλη μια - τελευταία - αναβολή για τη νέα χρονιά) και τις καθημερινές μου ασχολίες. Τουλάχιστον άμεσα. Προτιμώ, κι όσο συνεχίζω εδώ την παρουσία μου, να φωτογραφίζομαι μέσα από τα κείμενα που επιλέγω, τα σχόλια που κάνω και τις απόψεις που εκφράζω. Γι αυτό και σταματώ τις προσωπικές εκμυστηρεύσεις, ελπίζοντας, αληθινά, να έχω περάσει το τεστ που μου φορτώθηκε χωρίς να έχω αποκαλύψει τίποτε ουσιαστικό.

[δέχομαι όμως κάθε είδους ερωτήσεις, ακόμη και τις πιο αδιάκριτες. Μιας που πιστεύω πως δεν υπάρχουν αδιάκριτες ερωτήσεις, μόνον αδιάκριτες απαντήσεις- κι επομένως μην περιμένετε πολλά].

6. (bonus track, philos αυτό δεν το είχες σκεφτεί). Tέλος, καθώς δεν είναι σωστό να απαιτώ από άλλους πράγματα που με δυσκολία δέχομαι ο ίδιος να κάνω, δεν θα συστήσω άλλους bloggers για να συνεχίσουν το παιχνίδι των αποκαλύψεων. Κι αν αυτό αποτελέσει το τέλος της πυραμίδας (αν και, απ' ότι βλέπω γύρω, το κακό διαδίδεται σαν την πανούκλα τον μεσαίωνα), δεν πειράζει και τόσο. Αφήστε που, καμιά φορά, αν δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι, είναι παρηγοριά να μπορούμε να το τελειώσουμε. Αν πάντως κάποιος φίλος, διαβάζοντας το post αυτό, προσφερθεί, οικειοθελώς, να συνεχίσει, θα χαρώ να τον παρακολουθήσω, είναι σαν να τον έχω συστήσει.